DSC00616 (2)

w okresie powstawania tej koncepcji inny, jego patologię trafnie ujmowała psychoanaliza Freuda. Koncepcie Junga cechuje swoisty profetyzm - ujął Ducha epoki, która rozpoczęła się dopiero po II wojnie światowej, przewj. dział charakter tego ducha i opisał jego patologięr fiTJstrację egzystencjal-ną, nerwice noogenną — używając terminologii Frankla. Mało zrozumiały dla swoich współczesnych, staje się Jung coraz bardziej obecny w naszych czasach.

Jung utrzymywał kontakty z wybitnymi współczesnymi fizykami. Interesujący jest na przykład dwugłos o nieświadomości Junga i Pauliego (fi. zyka, laureata nagrody Nobla). Znajomość podstawowych problemów współczesnej fizyki pozwoliła mu odrzucić freudowski model psychoanalizy, który nawiązywał do newtonowskiego rozumienia świata, i doprowadziła do rozwinięcia koncepcji ocenianej dzisiaj jako zgodna z ideami fizyki jądrowej i z teorią systemów (Capra 1987). W książce Aion Jung pisał:

„Prędzej czy później i tak dojdzie do istotnego zbliżenia fizyki atomowej i psychologii nieświadomości, ponieważ obie te dziedziny wiedzy — niezależnie od siebie i z przeciwnych stron — wnikają w dziedzinę tego, co transcendentalne’ (Jung, 1997, s. 295).

Zdaniem Capry „wiele różnic między Freudem a Jungiem przypomina różnice między fizyką klasyczną a nowoczesną, między mechanistycznyn paradygmatem a holistycznym”. Poglądy Freuda na dynamikę zjawisk psychicznych (aparatu psychicznego stanowiącego część skomplikowaną maszyny biologicznej) ulegały w ciągu jego życia pewnym zmianom, nigdy jednak nie zmieniała się jego zasadnicza „kartezjańska” orientacja, rozdzielająca ciało od duszy i redukująca tę ostatnią do procesów biologicznych. Jungjiatomiast

„...nie interesował się zbytnio wyjaśnianiem zjawisk psychicznych w kategoriach poszczególnych mechanizmów; starał się on raczej zrozumieć psychifa człowieka w jej ogólnym wymiarze, przywiązując szczególną wagę do zbadanii stosunków łączących psyche z szerszym środowiskiem człowieka" (Capra s. 491).

Zdaniem Capry, teoria Junga nosi cechy teorii systemowej, chociaż nk mógł on jeszcze posługiwać się językiem teorii systemów. Podobnie jak Freud

„...wykorzystał pojęcia z zakresu fizyki klasycznej, znacznie mniej odpowiada* jące opisowi funkcjonowania żywych organizmów. W konsekwencji teoria energii psychicznej (libido) Junga bywa miejscami nieco niejasna" (Capra, s. 492).

Podkreślając poważne znaczenie teorii Junga dla współczesnej psychologii i psychoterapii, Capra stwierdza, że

„byłaby (ona) jeszcze bardziej przydatna, gdyby została sformułowana na nowf za pomocą nowoczesnego języka systemowego” (s. 492).

Poszukując nąjlepszej formuły ujęcia swych idei, Jung wielokrotnie od' wołu je się do pojęć współczesnej mu, rodzącej się fizyki jądrowej. Widać JW