DSC00946

476

Stanisław Cynaraki

Maksymiliana I^ał. Zygmunt August, ceniący wysoko swoje stanowisko i dbający o prestiż, czuł się urażony w swej dumie z powodu odmowy jego siostrzeńcowi Zygmuntowi Zapolyl ręki córki cesarskiej Joanny.

Według opinii Franciszka Krasińskiego król Zygmunt August bardzo zabiegał o poprawne stosunki z Turcją, gdyż jego zdaniem trzeba czynić wszystko „per conscrvar le pace coT Turco, perche non puc sicurarsi piu de Todcscbi, che de Turchr’^M.

Inaczej sprawa przedstawiała sio w odniesieniu do postawy magna-terii wobec dworu habsburskiego. Wielu członków elity władzy sympatyzowało z Habsburgami i przychylnie odnosiło się do projektów austriackiej sukcesji tronu polskiego. Wspomnieć można chociażby bpa płockiego Piotra Myszkowskiego, a także rodziny Honorów, Komorowskich, Rozrażewskich, Sencygniowskich itp. Wśród szlachty odzywały się wprawdzie ostre głosy krytyki „praktyk austriackich", ale trudno mówić o jednolitej postawie wrogości. Chętnie brano udział w walkach prowadzonych przez cesarza z Turkami. W wojsku cesarskim służyło wielu Polaków, a Maksymilian II w 1566 r. chciał m.in. zaciągnąć kilkanaście tysięcy jazdy polskiej. Z dużym uznaniem odnoszono się do małżeństw monarchy z Habsburżankami. Obie żony Zygmunta Augusta cieszyły się sympatią. Być może, na ocenie tej zaważyła pamięć o „matce królów” Elżbiecie rakuskiej, żonie Kazimierza Jagiellończyka.

Mieszkańcy Austrii byli też oceniani na ogół pozytywnie przez szlacheckich peregrynantów. Podkreślano i/^fctodnośkjnjzeczność i uczci-_• ' ¹----cm .jjLJBŁmrłłŁ    ||| || i lilii