elementy kompozycji fotograficznej

Ruch może być poprawnie wyrażony pauz* początkową. mniej uda-tnie — końcową.

tr. Technika fotograficzna daje nam możliwość sfotografowania przed-t miotu ruchomego w każdej fazie ruchu. Jednakże nłe każde takie zdjęcie da obraz realistyczny, prawdziwy.

Mimo to możemy przy pomocy fotografii uzyskać obraz, na którym wrażenie ruchu będzie doskonale. Cel ten osiągniemy wtedy, gdy świadomie uzyskamy na zdjęciu wrażenie poruszenia, takiego samego poruszenia zamazującego kontury przedmiotów, jakie powstaje w oku ludzkim, patrzącym na przedmiot ruchomy.

Piękno zdjęcia fotograficznego jest zależne od tematu 1 od formy obrazu, od jego kompozycji. Wyjątkiem od tej zasady jest fotografia naukowa. Niektóre zdjęcia naukowe I badawcze są piękne Jedynie dlatego, że obiektywne kształty przedmiotu są piękne. Kompozycja nic odgrywa tu wielkiej roli. Jeżeli jeszcze przy zdjęciach mikroskopowych fotograf ma możność pewnych zmian przedmiotu, to np. przy astrofotografii może jedynie wybrać ramkę obrazu.

Człowiek — Jako temat w sztuce, w szczególności w fotografii artystycznej, może nas interesować:

Jako forma (twarz, cała postać, akt),

jako indywidualność (w portrecie przekrój psychiczny).

jako istota działająca.

Przytoczone punkty widzenia tworzy trzy wielkie działy fotografii artystycznej: studium portretowo, portret,

reportaż, sceny rodzajowe, kompozycja figuralna.

Studium portretowe polega na fotografowaniu form ciała ludzkiego.

Studium portretowe to nie tylko twarz. To również i reszta postaci. W ten sposób interpretowane pojęcie zawiera 1 kompozycję figuralny I portret tzw. „reprezentacyjny" l akt „akademicki". Człowiek jest wówczas Jedynie bryłę, tworzywem dla koncepcji fotografa. Obraz może zawierać mniejszy, lub większy ładunek treści.

Portret właściwy to jeden z najpopularniejszych 1 najszlachetniejszych sposobów wypowiedzi artystycznej. Kształt twarzy staje się zagadnieniem podrzędnym, pełni Jedynie rolę środka, tworzywa. Istotna jest treść twarzy, czyli to. co pozwala na pierwszy rzut oka w pewnych granicach określić istotę fotografowanego człowieka.

Charakter portretu jest zazwyczaj statyczny, model nie jest poka- i zany w akcji. Statyczność ta jednak powinna zawsze zachować znamiona istotnego życia. Kompozycja portretu powinna być jak najprostsza. Portret — to obraz żywego człowieka.

25