img058

Wiążąc w kostkach wstążki, czułam się, jak by to powiedzieć, jakby Susan Farrel swoimi stopami obejmowała moje, i drżałam w ekstazie.

Patrząc nauczycielce prosto w oczy, zdawałam się jej słuchać z przykładną uwagą. W tym czasie myślałam jednak wyłącznie o moich stopach opatrzonych godłem mojej egerii i przeżywałam niekończącą się rozkosz.

Latem ojciec zabrał nas dodgem na zwiedzanie amerykańskiego Zachodu.

Wydawało mi się, że znam znaczenie słowa „wielki”. Trzeba jednak przemierzyć samochodem Stany Zjednoczone, by zacząć rozumieć, czym jest „wielkość”: to jazda całymi dniami po biegnących prosto drogach bez spotkania jednej żywej duszy.

Niekończące się pustynie, pola tak ogromne, że zdawały się przez nikogo nieuprawiane, niezmierzone prerie, zawrotnie wysokie góry, zawrotnie wyludnione równiny, motele pełne zombi, drzewa tak stare, że w porównaniu z nimi nasze życie się nie liczyło, Kalifornia, i na moje dziesiąte urodziny San Francisco, które momentalnie z całego serca pokochałam. To miasto ze swoim irracjonalnym zróżnicowaniem terenu, mostem Golden Gate, to miasto, w którym każdy zakątek przywodził na myśl Vertigo, było jak dla mnie stworzone.

107