książka9

Mogła z nim nawet porozmawiać o tacie.

Oczywiście dopiero wtedy, kiedy opowiedział jej o ostatniej wizycie u swojego ojca.

-    Tym razem nie było jego przyjaciółki. Chyba z powodu Bello. I znowu zachowywał się zupełnie jak mój stary - Bernd uśmiechnął się zakłopotany. - To znaczy, żeby to głupio nie zabrzmiało, po prostu jak ojciec, którego zawsze znałem. Graliśmy w kanastę. Znasz tą grę?

Maja skinęła potakująco głową.

-    Wcześniej często siadaliśmy do niej w trójkę - kontynuował - z mamą, ale dwie osoby też mogą. Przez dwie godziny znowu wszystko było po staremu. Ojciec rozpiął pierwszy guzik w dżinsach i popijał piwo z butelki. Kiedy jest z nami jego Tus-si, to znaczy jego przyjaciółka, Karen, to pije tylko drinki, bo tak jest chyba bardziej cool. Nawet mówi wtedy całkiem inaczej. Rzuca frazesami, jakby chciał sprzedać proszek do prania.

-    Może chce! - wypaliła Maja.

Bernd zmieszał się przez chwilę, ale potem skinął głową.

-    Jasne! Chce się przy niej pokazać. Biały, bielszy, najbielszy! Ale jak to wytrzymać! Zresztą i tak wolę ojca z butelką piwa w ręku, wspólne oglądanie transmisji sportowych, gry na komputerze, posiłki, po prostu bycie razem.

Zamilkł niemal wyczerpany, ale miał wrażenie, że Maja go rozumie. Była zupełnie inna niż pozostałe dziewczęta. Nie trajkotała przez cały czas i nie chichotała głupio. Czasami wydawało mu się, że skrywa jakąś tajemnicę. W każdym razie była dla niego kimś szczególnym. Chciał zostać jej przyjacielem. Dlatego opowiedział jej o swoim ojcu. Jeszcze z nikim o tym nie rozmawiał.

-    Teraz mieszka u Karen i wszystko jest inaczej - dodał. -Przynajmniej z reguły. Jakby był martwy!

Maja zacisnęła usta. Martwy to coś innego, definitywnego.

Powiedziała mu to.

-    Możesz go jeszcze zobaczyć, dotknąć, usłyszeć. Kiedy ktoś jest martwy, to już niemożliwe. Nigdy więcej!

-    Przykro mi - wybąkał Bernd - nie chciałem...

Przerwała mu.

-    OK, w porządku. Martwy oznacza coś ostatecznego. Chociaż dla mnie mój ojciec już za życia tak jakby nie żył.

Bernd spojrzał na nią, nie rozumiejąc, o co chodzi.

-    No tak - Maja szukała właściwych słów. - Miałam na myśli to, że niewiele rzeczy robiliśmy razem. Ciągle pracował, a potem był zmęczony. U nas wszystko kręciło się zwykle wokół Leonarda.

Bernd wiedział, że jej brat ma kłopoty z nauką i Maja musi mu często pomagać.

-    Właśnie, wszystko to jedno gówno - stwierdził. - W każdym razie ja nie chcę mieć dzieci. Przecież rodzice to loteria. I co oni potem robią z człowiekiem. Nawet jeśli go nie biją, to i tak zawsze mają przewagę. W końcu do nich należy ostatnie słowo.

Maja też nie chciała mieć dzieci. Już na samą myśl o tym wzdrygnęła się. Oczywiście rodzice mają wielką władzę, ale tak naprawdę każdy ją ma.

Trzeba tylko o tym wiedzieć.

Mai było przykro, że swoją wiedzą nie może podzielić się z Berndem. Jego wzrok do złudzenia przypominał teraz spojrzenie Bello, więc dodała jeszcze. - Wiesz, rozwód jest nawet czasami gorszy od śmierci. Mój ojciec odszedł, ale twój jest tutaj, a jednak często go nie ma. W każdym razie dla ciebie. Nic dziwnego, że czujesz się podle.

Bernd poprawił czapkę.

-    No tak, może jeszcze nabierze rozumu!

-    Miejmy nadzieję! - odparła Maja, próbując wykrzywić twarz w optymistycznym uśmiechu.

Nie chciała mówić, że od dorosłych nie można oczekiwać zbyt wiele, a już na pewno nie zrozumienia. Trzeba samemu nad wszystkim zapanować. Inie popuścić! Wbrew dorosłym albo właśnie ze względu na nich.

*

- Nie rozumiem, co jest złego w mojej wadze. Zdrowo się odżywiam. Nie mam grypy ani gorączki. Jestem w świetnej Ibrmie, oprócz tego dużo się ruszam. Nic mi nie dolega!

61