ostrowska7

158 Bronisława Ostrowska

Nie wcielonymi snami jam bogata,

A kiedy tworząc z mej skarbnicy czerpię, To jak żniwiarka jestem w skwarze lata, Co odblask słońca widzi w swoim sierpie.

WCIELENIE

Duch jeden dobry zawsze jest nade mną,

Gdy chcę w kształt wcielić jasne wizje moje,

I jakąś radę szepce mi tajemną,

Przed którą drżąca i niepewna stoję.

A kiedy wreszcie oblecze się w ciało To, co mi było najdroższym pragnieniem —

On się uśmiecha swoją ciszą białą I w mroczną przestrzeń rozpływa się cieniem.

A ja zostaję i widzę to dzieło,

Takie niebieskie wspomnieniem i święte,

Co się w głębinach mej duszy poczęło A teraz dźwięczy, w wyrazach zaklęte —

I słyszę tylko słowa, szmerne w głuszy Jako fontanna płacząca w marmurze,

I chcę na próżno znaleźć głos mej duszy W ich monotonnym, rozpłakanym chórze...

Zniknął duch dobry ze swą radą jasną,

A tu dźwięk każdy jego ciszy przeczy.

Wyłkane z piersi sny jak iskry gasną

Przed wiecznym smutkiem — dokonanych rzeczy.