P1070091

■ _w każdej takiej sferze funkcjonują własne gatunki, dostosowane do jej specyficznych warunków. Odpo-władają Im określone style^atunkl, tzn konkretne. względnie trwale pod względem tematycznym, kompozycyjnym i stylistycznym typy wypowiedzi,

_I kształtują się w zależności od funkcji (naukowej,

m

technicznej, publicystycznej, praktycznej, obyczajowej) oraz specjalnych, właściwych każdej sterrr _o-kolicznoid obcowania językowego} Styl wchodzi w ~ nierozerwalny związek z określonymi jednostkami tematycznymi I — co szczególnie ważne — z określonymi jednostkami kompozycyjnymi: pewnymi typami budowy całości, formami Jej zwieńczenia. odmianami stosunku mówiącego wobec innych uczestników językowego porozumiewania się (słuchaczy lub czytelników, partnerów, cudzej mowy Itp.J.jStyl jat elementem gatunkowej jednożd wypowMą*-Niezniiczy to. oczywiide, że nle moje on być przM-miotem specjalnych, samodzielnych badań. Takie badania, tj. stylistyka jako odrębna dyscyplina, są J tak możliwe, jak pożądane. Będą one jednak poprawne i efektywne jedynie pod warunkiem ciągłego respektowania gatunkowej natury stylów językowych. oparcia się na uprzednich studiach nad odmianami gatunków mowy. Jak dotąd, stylistyka pozbawiona jest takiej bazy. Stąd jej niedostatki JHe istnieje powszechnie przyjęta klasyfikacja stylów Ich typologie często naruszają podstawowy logiczny wymóg wszelkiego podziału — jednolitott zasad, a same podziały są zwykle ubogie i niedostatecznie zróżnicowane. Tak na przykład w wyda- » nej ostatnio gramatyce uniwersyteckiej języka rosyjskiego mówi się o następujących odmianach języka: literackim, narodowym, abstrakcyjnym języku nauki, języku naukowo-technicznym, prasowo--publicystycznym,    famfJiarno-prak tycznym    oraz

zwulgaryzowanym języku pospolitym. Obok tych stylów wśród odmian stylistycznych figurują dtslsłr- b