PTDC0049

)kres poaugustiański dostarcza nam m.in. dzieła rzyn :go geografa Pomponiusza Melii, piszącego w latach 37 - „O położeniu świata” (DeSitu Orbis). Pomponiusz pisz ij o śladach okrutnych zwyczajów, które pomimo zak* nadal praktykowano w Galii. Wspomina również o da h i ich nauce o reinkarnacji. Innym pisarzem traktuj; i o istnieniu wiary w życie po śmierci wśród Galów jes eriusz Maximus, piszący ok. 35 r. Również poeta Luka -65 r. n.e.) napomyka w swoich „Farsaliach” o wierz jlejne wcielenia, mówiąc, że Galowie uważali śmierćj; kt środkowy długiego życia. Na uwagę zasługują z pew :ią dzieła słynnego historyka Korneliusza Tacyta (56-ok r. n.e.). Jego „Roczniki” i Dzieje zawierają opis wydarzei resu od śmierci Augusta (14 r. n.e.) do r. 96. Najwcześ ize prace Tacyta, Agrkola i Germania, ukończone w r. 98 arczają cennych obserwacji dotyczących Brytów i Ger ów. Szczegóły dotyczące Brytów uzyskał Tacyt prawdo )bnie bezpośrednio od swojego teścia, Juliusza Agricoli y był gubernatorem w Brytanii w latach 78-84. lemiona, które obecnie określa się mianem „Celtów kon ntalnych”, były nazywane różnie w źródłach klasycznych nscy historycy, pisząc o migracjach m.in. do doliny Padi Vłoszech, nazywali te ludy Galii. U Polibiusza pojawiaj; 'alatae. Nazwy tej używano powszechnie w innych grec źródłach. Większość pisarzy z I w. p.n.e. była świado-iż nazwy te są traktowane wymiennie z greckim Kelto. ńskim Celtae. Cezar, pisząc o mieszkańcach Galii cen-ej, zaznaczył: „te plemiona, które we własnym języki: ą nazwę Celtów, w naszym Gallów”⁷. W II w. n.e. grecki z Pausaniusz podkreśla, że Keltoi jest znacznie wcześ-ustanowionym terminem niż Galii. Można przyjąć, że jKeltoi było ogólną nazwą, którą obejmowano szerokie ;e ludności, zamieszkujące obszary ciągnące się od pół-po Alpy i Półwysep Iberyjski. Tak określali siebie sami i. J. Cezar, Wojna galijska, Wrocław 1978, s. 3-4.

24