S5006714

i PlMifn * rwftU irmM. mani/tH pro/ftyahtu

Bracia! duch jego uucdł i błądzi daleko; '    I 'f \^u

Jeszcze rilc wróci! - może przyszłość w gwiazdach czyta. Może się tam z duchami znajomymi wita I one mu powiedzą, czego z gwiazd docieką.

Jak dziwne oczy - błyszczy ogień pod powieką,

A oko nic nie mówi i o nic nie pyta;

Duszy teraz w nich nie ma; błyszczą jak ogniska Zostawione od wojska, które w nocy cieniu Na daleką wyprawę ruszyło w milczeniu -

U Swcdenborga marny relację o wizji, w której wizjonerowi wydaje. się*ic_

dusza jego została odłączona od ciała-*. Być może, że ona właśnie nasunęła pomni

takiego przedstawienia stanu duszy Konrada. Ważne jest tu co innego. Oto po is

takiego przedstawienia stanu duszy Konrada. Ważne jest tu od innego. Oto po ta drugi już w tej scenie mowa jest o profetycznym darze Konrada. Konrad g* -dosłownie - duchowo nieobecny na zebraniu. Dusza jego przebywa e.odjalri i tajemniczych rejonach. Jest w transie. Będzie improwizował.

Kto improwizuje w Driadach? Odpowiedź na to pytanie skomplikowała Zofii

Stefanów ska w studium Wielka - tak, ale dlaczego improwizacja?. które piwjżjj-

nie i subtelnie charakteryzuje społeczne uwarunkowanie występów improwizaor-skkfa oraz przynosi odkrywcze uwagi o improwizowanej przez Mickiewicza tragt-

dii o Zborowskim, ale z którego odpowiedzią na pytanie, postawione w rynit trudno się zgodzić, jako że nic liczy się ze swoistym, dalekim od potocznego

sem, jaki terminowi ^improwizacja” nadal Mickiewicz w Dziadach*'. Czytamy tam, iż ńnprowizatorów jest w części trzeciej Dziadów wielu, że improwizacjami ą . wszystkie wstawki pieśniowe w scenie więziennej, jak i kuplety w scenie U u senatora. Autorka rozumuje tak: w dramacie napisanym mową wiązaną parte dialogowe pełnią funkcję prozy. Natomiast jeśli postać dramatyczna przechodnia . tok pieśniowy, śpiewa czy recytuje piosenkę, występuje ona w funkcji ioproua-tora, zwłaszcza jeśli jest to piosenka okolicznościowa, nawiązująca do danej syna* cji dramatycznej, a więc taka, która nic mogła być wcześniej przygotowana.

Rozumowanie to nic liczy się z konwencją romantycznego dramatu poetyckiego (czy też poematu typu Konrada Wallenroda łub poematów Waltera Scotta), chętnie wprowadzającego w partie wygłaszane przez p roi agon istów dramatu

* Arcam mienia, t. II, zapis ar 1883.

■ Z. Stefanowjfca, Wielka - tak, aje dlaczego improwizacja?, ar. Próba zdrotsega rr i — 5. 71-81

164

LU.

Im*