skanuj0029

Transport wody przez superabsorbent odbywa się zarówno według mechanizmu dyfuzyjnego jak i kapilarnego. Transport początkowy, tuż po pierwszym kontakcie superabsorbera z wodą, odbywa się głównie na drodze kapilarnej. W wyniku początkowej sorpcji wody . warstwa powierzchniowa staje się półprzepuszczalną warstwą żelową, która zapobiega dyfuzji wody do wewnętrznych obszarów włókna zawierających niespęcznioną masę polimeru (fenomen ten zwany jest jako tzw. gel blocking. Usieciowanie redukuje ten efekt poprzez niedopuszczanie do nadmiernego pęcznienia powierzchniowego. Na absorbeję wody superabsorberów będących polielektrolitami wpływa obecność oraz stężenie soli obecnych w wodzie, jak także pH roztworu wodnego. Pęcznienie zwiększa się ze wzrostem pH do wartości charakterystycznej dla słabych kwasów, osiąga maksimum blisko zakresu pH obojętnego, po czym zmniejsza się dla pH powyżej 10. Wykres obniża się po zastosowaniu większego stężenia soli. Wpływ pH jak także stężenia soli na absorbeję wody jest szczególnie ważny w zastosowaniach praktycznych takich jak pieluszki, gdzie płyn absorbowany ma pH różne niż obojętne.

Generalnie można stwierdzić, że superabsorbujące żele wykazują większą zdolność do absorbowania wody, gdy jej pH mieści się w zakresie pomiędzy 8 i 10. Zobojętnienie prowadzi do rozplątywania i wyprostowywania łańcuchów polimerowych w roztworze wodnym w rezultacie w takich warunkach dochodzi do większego spęcznienia absorbera. Neutralizacja jonowych grup może być zrealizowana poprzez działanie odpowiednich wodorotlenków metali alkalicznych jak na przykład wodorotlenek sodu.

Celulozowe włókna superabsorbujące.

Włókna superabsorbujące mogą być otrzymane z celulozy poprzez modyfikację chemiczną bawełny, sztucznego jedwabiu lub włókien drzewnych. Dominującym włóknem celulozowym stosowanym jako superabsorber są etery celulozy. Metylowe, etylowe i karboksymetyiowe włókna celulozowe są zwykle otrzymywane z celulozy poddanej działaniu chlorków alkilu w warunkach zasadowych. Etery celulozy są później sieciowane w celu otrzymania włókna o zwiększonej chłonności wody. Alternatywnie, sieciowanie może być przeprowadzone wcześniej podczas otrzymywania eteru celulozy. Przeważnie sieciowanie przeprowadzane jest na mokro ponieważ wówczas włókna są spęcznione i dążą do utrzymania tego stanu spęcznienia poprzez wysoką absorbeję wilgoci.

Karboksymetyloceluloza może być otrzymywana poprzez traktowanie alkalicznych włókien celulozowych kwasem monochlorooctowym. Bardzo ważnym czynnikiem jest stopień