zdje07

'Z. Kuchowicz. Obyczaje staropolskie. Łódź 1975. s. 270-272; S. Konopka, Medycyna w Polsce w połowie XVIII w w świetle listu Jacka Augustyna Łopackiego. -Archiwum Historii Medycyny”, Ł 20,1957, s. 162.

²    N. Elias, Przemiany obyczajów w cywilizacji Zachodu. Warszawa 1980, s. 254-255: S. Konopka, Medycyna w Polsce..., s. 164.

³    J. S Bystroń, Dzieje obyczajów w dawnej Polsce, t. 2. Warszawa 1976. s. 145.

⁴    Z Kuchowicz. Wpływ odżywiania na stan zdrowotny społeczeństwa polskiego w XVIII wieku, Łódź 1966, s. 98.

⁵    Historia medycyny, pod red. T Brzezińskiego, Warszawa 1988. s. 57.

* J. S. Bystroń, Dzieje obyczajów..., t. 1, s. 74-76.

⁷ N. Elias. Przemiany obyczajów..., s. 259.

' Z. Kuchowicz. Wpływ odżywiania..., s. 57-62.

'Historia medycyny... s. 59-61; S. Konopka, Medycyna w Polsce.-, s. 164.

¹⁰ Z. Kuchowicz, Obyczaje.., s. 275,282.

Jeżeli w jednym przypisie przywołujesz kilka prac tego samego autora, to przed drugim i kolejnymi tytułami możesz napisać tenże (taż) lub idem (eądemj.

¹ A Berdecka, Lokacje i zagospodarowanie miast królewskich w Małopolsce za Kazimierza Wielkiego (1333-1370), Wrocław 1982. s. 72. taż, Wielkość i parcelacja gruntów miast zakładanych w latach 1333-1370 w Małopolsce. „Kwartalnik Historii Kultury Materialnej". K. 24. 1976, nr 4, s. 556-560, 562; taż, Nowe lokacje miast królewskich w Małopolsce w latach 1333-1370. Chronologia i rozmieszczenie, „Przegląd Historyczny”, t. 65, 1974, z. 4, s. 600-602.

Z formy „tenże" wygodnie jest korzystać przy powoływaniu się na pracę zamieszczoną w dziele zawierającym kilka prac tego samego autora. Zapis taki przyjmuje następującą postać:

¹ W. Surowiecki, O upadku miast w Polsce, (w:) tenże. Dzieła, Kraków 1861, s. 76.

Obowiązuje cię zasada jednorodności skróceń. Jeżeli zdecydowałeś się _Hłacińskie, to musisz je stosować we wszystkich przypisach, w całej pracy.

Od niedawna obserwuje się, nawet w publikacjach najpoważniejszych oficyn, wyjątek dla skrótu op. cit., który stosowany jest obok innych skróceń polskich. Ostatnią instancją decydującą o użyciu takiej formy zapisu jest twój Mistrz.

W przypisach prostych, to jest takich, w których powołujesz się na jedną pozycję, w kolejnych następujących po sobie przypisach, możesz w drugim i kolejnych przywołaniach, napisać tamże, ibidem, loc. cit., I.c. (loco ciiaio), zawsze z podaniem strony lub stron. Zastosowanie samego „tamże" oznacza, że odsyłasz do tej samej strony (karty) dzieła (źródła) przywołanego w przypisie poprzednim.

¹    G. Lowczowski, Organizacja etapów wojska austro-węgier-skiego i administracji terenami okupowanymi na froncie wschodnim podczas wojny 1914-1918, „Bellona", t. 42, 1933, s. 112.

²    Tamże, s. 136.

| Tamże.

Jeżeli w przypisie prostym przywołujesz inny tom tego samego dzieła, które przywołałeś w przypisie bezpośrednio poprzedzającym, możesz zastosować formułę tamże. Zwróć przy tym uwagę na daty wydania poszczególnych tomów: jeśli są różne, to miejsce i datę wydania przywoływanego tomu zapisujesz po jego numerze.

¹G. Missalowa, Studia nad powstaniem łódzkiego okręgu przemysłowego 1815-1870, t. I, Przemysł, Lódż 1964, s. 156.

² Tamże, t. 3, Burżuazja, Lódż 1975, s. 64.

Jeśli natomiast wszystkie tomy były wydane w tym samym miejscu i roku, to odnotowujesz to przed numerem tomu.

¹    C. Leżeński, Kwatera 139. Opowieść o marszałku Rydzu--Śmigłym, t. 1, Lublin 1989, s. 89.

²    Tamże. t. 2, s. 159-160.

Zasada ta rozciąga się też na źródła archiwalne. Jeżeli w przypisie prostym przywołujesz inną sygnaturę z zespołu wskazanego w przypisie bezpośrednio poprzedzającym, możesz napisać tamże.

zny. Przyj:

i w pracy j \li przypis, rodnik pri 'jliografic: wa i przyj pw. Prakt ibliografi i tacja. Pr Ucja i dok tci, 1999.

ptelektua] lik, Ściągi awisko pi

ydawnicz

órczość”, tnik Teatr

93