72424 tomI (270)

272 Podstawy fizjoterapii

tywne informacje o przestrzennym układzie różnych partii ciała, ale nie daje od razu „pełnej diagnozy”, gdyż ocena tego układu pozostaje nadal w gestii kompetentnego badającego.

Całość powyższego badania pozwala natomiast na ujawnienie bocznego skrzywienia kręgosłupa (scoliosis), a ściślej mówiąc pierwszo-, drugo- lub trzeciorzędowych klinicznych objawów takiegoż skrzywienia. Wykryte w ten sposób skrzywienie, bez względu na jego etiologię, może być: czynnościowe lub strukturalne, różnie umiejscowione, jedno- lub wielołukowe (w kształcie litery „C” lub „S”), lewo- lub prawostronne, zrównoważone lub niezrównoważone, o różnej wysokości i długości (cięciwie) łuku, a także różnego stopnia. Dla scharakteryzowania stwierdzonego skrzywienia wykorzystuje się dwa podziały. Pierwszy z nich uwzględnia cztery stopnie - dotyczące „ruchomości” („korektywności”) skoliozy (1° - ulega czynnej korekcji; 11° - nie ulega czynnej, ale ulega biernej korekcji; III⁰ - nie ulega nawet biernej korekcji i IV° - tak jak 111°, ale zmiany są większe i towarzyszą im znaczne deformacje). Na podstawie wieloletnich doświadczeń klinicznych podział ten zmodyfikowaliśmy, wprowadzając stopień la. Stopień ten oznacza również uzyskiwanie czynnej korekcji, ale możliwe dopiero po dostarczeniu badanemu dodatkowych informacji o układzie jego kręgosłupa. Drugi z kolei podział oparty jest o pomiary kątowe skrzywienia, dokonywane na zdjęciu rentgenowskim (tzw. kąt Cobba lub Fergussona). Wyróżnia się tu również cztery stopnie

Ryc. 112. Sposób oceny wielkości skrzywienia (A - metodą Cobba, B - metodą

Rissera-Fergusona) - wg R. Cailleta.