Zniekształcenia twarzy3

Edward Cliiłord

Zniekształcenia twarzy

ceniem. Aczkolwiek rozwiązanie kryzysu jest prawdopodobnie fc zależne od zdolności rodziców do zaakceptowania tej sytuacji, i siły lub słabości, od sytuacji małżeństwa, przystosowawczych zcłij każdego z członków rodziny oraz jedynej w swoim rodzaju hist cia osobistego, jaką każda jednostka wnosi do sytuacji kryzyso literatura najczęściej skupia uwagę na początkowych reakcjach ców, a zwłaszcza na reakcji matki.

KRYZYS PO URODZENIU DZIECKA UPOŚLEDZONEGO 1

Urodzenie dziecka z defektem powoduje szereg intensywny znań uczuciowych. Jak opisywano, rodzice doświadczają uczucia kiego smutku, gniewu, lęku, zmieszania, depresji, niezadowolenia, § wiary, frustracji, poczucia winy, urazy, nieadekwatności, odtrącania, lu, szoku, stygmatyzacji i zamknięcia się w sobie. Doznania te, zna® ne w sytuacji kryzysowej rodziców, uważane są za ważne, gdyż za' da się, że zostaną one przekształcone w odpowiednie postawy wo defektu i samego dziecka.

Chociaż rodzina może zareagować wysoce emocjonalnie na urad" nie się upośledzonego dziecka, T. E. Jordon (1962) jest zdania, że sil ten stanowi wypadkową percepcji tego wydarzenia i zasobów, jakfejj dysponuje rodzina, aby się z nim uporać. Konsekwencje tego są jediif przypuszczalnie dezorganizujące. M. Wimick (1967), nie podając kładnych danych, relacjonuje, że na skutek urodzenia się dzieci z i ważnymi deformacjami nastąpił rozkład współżycia u przeszło 50°/śj dżin. Istnieją jednak pewne dowody przeczące temu. I. B. Pless i K.. Roghmann (1971) w zakrojonej na szeroką skalę pracy o dzieciąi z chorobami chronicznymi relacjonują, że procent rozkładu rodzin? niski. W przypadku dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia, E. C Crocker i F. Clifford (Clifford, 1968; Clifford, Crocker, 1971) znaleźli i wody, które sugerują, że przeciwnie — kryzys miał skutki integrac|| kiedy to mężowie i żony oddzielnie relacjonowali większe zadowól w małżeństwie i pozytywne zmiany we wzajemnych stosunkach.

TRWANIE KRYZYSU

4}3 parami rodziców dzieci z rozszczepem wargi i podniebie-dza, że depresja rodziców trwała do czterech dni. V. B. Tisza -rtz (1962) relacjonują, że matki potrafią zapanować nad bo-iczuciami, tłumią swoje początkowe doznania, a później przeróść i oddanie. Biorąc za podstawę wywiady z 60 parami ro-"eci z rozszczepem wargi i podniebienia, relacjonowałem owo szybkim tempie pozbycia się skutków początkowego szo-ord, 1968). Podobnie i H. Slutsky (1969), po przeprowadzeniu óiy z 34 rodzinami dzieci z równoczesnym rozszczepem wargi -hienia, doszedł do wniosku, że matki w krótkim czasie przy-- do siebie po bolesnych przeżyciach po urodzeniu dziecka śledzeniem.

REAKCJE MATEK

£ J Fishman i D. B. Fishman przeprowadzili wywiady z 39 matka-; urodzeniu dzieci z wrodzonymi defektami rozszczepu wargi i pod-‘eiiia łącznie. Dokonali oni oceny reakcji matek na urodzenie się ‘a oraz uzyskali mierniki szacunku matek dla siebie i przystoso-a się do stanu ich dzieci. Nie stwierdzili oni żadnego „prostego, soego, linearnego stosunku" pomiędzy miernikami szacunku dla sie-3 i przystosowania do stanu samego dziecka a stresem matki po uro-aiu. Być może dlatego, że mechanizm obrony w reakcji na stres wyra się na plan pierwszy, a mechanizm adaptacyjny bierze górę, połowo silne reakcje emocjonalne przy urodzeniu mogą ulec ograni-ste. Na przykład matki, które troszczyły się o swoje dzieci, które tie poszukiwały informacji o stanie swego dziecka, które za-do szczerej rozmowy na temat anomalii i wyrażały optymisty-; przewidywania co do przyszłości dziecka, miały dzieci, których silniki szacunku dla siebie i przystosowania były wysokie (Fish-| Fishman, 1971). Nawiasem mówiąc, opis ten może pasować do iiiej matki, której dziecko rozwija właściwy szacunek dla siebie P dobrze przystosowane.

CHARAKTERYSTYKA RODZICÓW

Z niektórych prac wynika, że skutki początkowego kryzysu trwSj niezmienione przez stosunkowo długi okres (Boles, 1959; Farber, ISp Norval i in., 1964). Stany te jednak mogą ustąpić miejsca próbo) przezwyciężenia danej sytuacji. R. Koch-Schulte (1968), na podstawie"'

Panuje przekonanie, że rodzice dzieci z anomaliami różnią się nieco ^pozostałych rodziców albo dlatego, że są odpowiedzialni za urodze-^takiego dziecka, albo wskutek oddziaływania na nich dziecka. Jed-^! wyniki badań nie potwierdzają takiego punktu widzenia. Z ba-

309