0007101

47

5j skarb jako najwiętszy, a ryżu po ziarnie Daj każdemu z żonatych, rozproszysz to marnie; Lecz gdyby-ć od każdego srebra dano było Tyło, ile jęczmienne ziarnoby ważyło,

Wielki skarb na każdy dzień zbierzesz bez wątpienia, A bez wszego poddanych swoich uciążenia.”

Królewic na te słowa twarz na stronę odwrócił, i kazawszy owemu precz, rzekł:

—„Mnie Bóg wszechmogący nad temi dobry i skarbami panem postanowił, abym używał i rozdawał, nie stróżem, abym schowanego pilnując, nie jadł.

Karun, czterdzieści komór złota mając, zginął;

Nusirewan umarłszy, będzie wiecznie słynął.

Zły człek dobrój po sobie sławy nie zostawi,

Owszem i potomstwo swe przeklęctwa nabawi.”

POWIEŚĆ XX.

Powiedają, że król Nusirewan, będąc w ło-wiech, kazał sobie ptaka jednego upiec. Do czego gdy soli potrzeba było, jeden ze służebników bieżał do wsi przyległej, aby soli przyniósł. Król po-baczywszy, posłał za nim, aby soli za pieniądze kupił, a darmo nie brał, aby w obyczaj to nie weszło, a wieś aby zatćm nie spustoszała. Panowie to usłyszawszy, rzekli:

— „Dla trochy soli co za szkodę wdeś odniesie?”

Odpowiedział król:

—„Grunt niesprawiedliwości naprzód po tro-

24 4>--<y0---