0008301

i aby na pewny dzień plac do zapaśnictwa sposobny nagotowano, i zapaśników inszych obwieściwszy zwołano, rozkazał. Gdy się wszytko według rozkazania cesarskiego wypełniło, zeszło się ludzi barzo wiele, tak swoich jako i postronnych zapaśników też niemało stanęło. On młodzieniec oba-czywszy już cesarza patrzącego, i na jednem miejscu Wysokiem siedzącego, pijany jako słoń na płac wyszedł z taką pychą, jakby górę żelazną z miejsca ruszyć miał. Mistrz nieborak domyśliwszy się, że to nań urobiono, a wiedząc, że młodzieniec jako młody mocy więcej nadeń miał, on fortel, który był sobie zostawił, wspomniawszy, na plac niechętnie wyszedł, i wziąwszy według zwyczaju zapaśniczego z obu stron odpuszczenie, i od ludzi dziwujących się modlitwę, uchwyciwszy się długo się z sobą wodząc, na on fortel go przywiódłszy, już młodzieńcowi był silen. Bacząc to, gniewając się, co mocy mu stawało, silić się począł. Mistrz onym to fortelem wziąwszy go, od ziemie podniósł i głową na dół obróciwszy, uderzyć o ziemię chciał.

Ludzie krzyknąwszy, za nim prosili. Obaczywszy to cesarz, kazał mistrzowi dobry podarek dać i ułaszy podwyższyć, a ucznia, że na wychowanie i ćwiczenie nie pomniąc, mistrza swego na plac pozwać śmiał, skarawszy, wygnać rozkazał. Wymawiać się chciał powiedając:

—,,Ze mocąć mię nie podszedł, ale pono fortelu jakiego przedemną zataił, którym mię teraz porobił.”

Mistrz to usłyszawszy, rzekł:

i    —„Ten fortel na takowy-m dzień sobie był zo- |

ggSEfr-oii ------------*o-°-