0005701

|gae*~o-<»—

0

f

— „Szkoda skarbów takiego człeka zwierzać straży, Który sobie niczego na świecie na waży.

I miłości się iv sercu trudno nie wyjawić,

I woda się w rzeszocie nie może zabawić.”

Trafił na taki czas, kiedy król o czem inszem myśląc, zadumany był; a iż go często wspominano,

1    rozgniewawszy się, na stronę twarz odwrócił, a nie-darmo rzeczono od mądrych: „Po żarcie królewskim gniewu się bać trzeba, gdyż oni nie zawsze są wolni, myśląc o rzeczach królestwu potrzebnych, i aby nie-obyczajne i niećwiczone pospólstwo tumultów nie czyniło.

„Słusznie królewskiej laski taki nie uznawa,

Który się z nim w rzecz, czasu nie patrzając, wdawa; Bo kto nie upatruje na Pana pogody,

Może miasto korzyści, pewniejszy być szkody.”

Król rzekł:

« —„Ten nieobyczajny, bezrozumny ubogi, utrat-nik i marnotrawca, tak wiele dobra przez tak mały czas potracił i potrawił: kijem go! Abowiem skarby zbiorów ludzkich ubogich pokarmem są, nie żywnością braciej szatańskiej i utratników.

„Kto w dzień woskową świecę darmo wypalewa, Ten na noc i oleju do lampy nie miewa.

Jeśli chcesz, abyć zawsze dostawało chleba, Własnej ręce swej utrat pozwalać nie trzeba. Bowiem co przez krótki czas głupstwo twe uroni, Nierychło i najwiętsza ostrożność ugoni.”

Jeden roztropny wezer rzekł:

—o--**®