03001

30

przebył góry, przepłynął rzeki, z postanowieniem znaleźć swego pana lub umrzeć. Można sobie wyobrazić radość dwóch przyjaciół. Pies wkrótce zmarł — kapral płakał, być może pierwszy raz w swem życiu—zaiste było płakać czego.

Oto inny fakt, jakkolwiek nie mający charakteru heroicznego i legendowego jak poprzedni, wszakże ze strony instynktu odgadującego, być może jeszcze więcej zadziwiający. Podaję go jako istotnie prawdziwy do najdrobniejszego szczegółu.

t4

Pan M, inżenier budowli wodnych zamieszkały Cherbourgu, miał ładnego psa hiszpańskiego hzwiskiem Karol, i przyjaciela p. S. inżeniera dróg i mostów. Dwóch młodych ludzi z psem stołowali się w restauracyi, w towarzystwie kilkunastu innych kawalerów, po większej części inżenie-rów lub oficerów: Spotykając się codziennie dwa razy przy stole, spędzając często z sobą wieczorem dwie lub trzy godzin na gawędce, paleniu ty-tuniu, grze w karty lub w domino, biesiadnicy ci,\ rzecz prosta nie mieli potrzeby odwiedzania się.

dzono się że zrana przed odjazdem swym p. M.

To nam tłómaczy dla czego p. M. jakkolwiek żyjący w zażyłej przyjaźni z kolegą szkolnym p. S. nie był u niego być może nawet dwóch razy, i nigdy nie przyprowadzał tam psa swego. Zaznaczmy tę okoliczność gdyż jest ważną. Owóź zdarzyło się, że p. M. przed wyjazdem w niedaleką podróż, prosił swego przyjaciela aby przyjął Karola do siebie przez czas jego nieobecności. Zgo

*