0010501

P t.

samój królowej, i/, zasłużył sobie być wyznaczonym na urząd generalnego poborcy, do wybierania pieniędzy na króla wprowincyach Cclesyryi i Palestyny. Zbogacił on się przez przeciąg lat dwudziestu, przez które zostawał na tym urzędzie, i dawał kró- ’ łowi sześć tysięcy talentów, zamiast ośmiu tysięcy, które regularnie wybierał. Ewerget umarł r. ś, 2783. — FHopalor, syn i następca Ewergeta, był pan wylany na rozpustę, i pełen zbrodni, które go czyniły nienawi-snym wszystkim jego poddanym; nadano mu imię w przeciwnym rozumieniu : Miłośnik ojca swego , przeto iż go zabić kazał. Antyoch wielki król Syryi, zdobył najpierwej Gelc-syryą i Palestynę, które były Filopa-tora. Wybrał on się przeciw Zabór cy, napadł na niego w Rafia przy Gazie, wydał mu wojnę, zwyciężył, i przymusił do oddania całego kraju, który mu był wydarł. Chciał Kilopa-tor odwiedzić te kraje, które zdobył, i przybył do Jeruzalem, wszedł do kościoła, i czynił tam ofiary, zostawił oraz znaczne dary. Ale chciał on pomimo przestrogi i opierania sic kapłanów wnijść aż do wewnętrznych części kościoła, i aż do miejsca zwanego: Sancla sanctorum, gdzie tylko sam najwyższy kapłan miał prawo wchodzić raz tylko do roku. Bóg też ściągnął karzącą swoją rękę na lego zuchwałego króla, i dopuścił na niego słabość,, iż się chwiać zaczął gwałtownie, jak owa słaba trzcina od wiatru, potem padł na ziemię bez sił, i bez znaku ruszania Się , słudzy jego przestraszeni wynieśii go w pół umar

Pt

łego , a gdy odzyskał siły nie myślą za swój grzech pokutować , wyjeżdżając użył straszliwych pogróżek przeciw żydom, ani się opóźnił w ich wypełnieniu , skoro tylko powrócił do Egiptu, kazał bowiem ogłosić wyrok, którym ogołocił żydów w Alcxandryi z icli przywilejów, które lam posiadali. Przywiódł ich do ostatniej klassy mieszkańców, i zabronił im wnijścia do swego pałacu, jeżeliby nie dopełniali obrządków czci bogów jego. Ale pomiędzy lylą tysiącami ż\dów, którzy byli w Alexandryi, znalazło się tylko trzysta, którzy opuścili swe prawa, dla zyskania względów królewskich. Lecz inni woleli raczej wystawie się na wszystkie twarde wypadki, niżeli odstąpić tego, czego rc-ligia domagała się po nieb ; stale u-trzymywali się przy jej obowiązkach, i nie chcieli mieć żadnej społeczności z odstępcami wiary. Król spoglądając na lakowe ich postępowanie, jako powstanie przeciw swej władzy, przedsięwziął wygubić wszystkich żydów, którzy byli w Egipcie, i kazał ich posprowadzać obciążonych kajdanami do Alexandrvi, ze wszystkich miejsc królestwa. Zamknięci zostali wszyscy w Ippodiomu, które to miejsce było najobszerniejsze za miastem , gdzie odprawiano gonitwy na koniach. Tam ich król rozkazał tratować nogami slo-niów, pojono pierwej winem te zwierzęta, dla uczynienia ich sroższemi. Gdy cały lud już zgromadził się , by napasł oczy tein okrulnćm widowiskiem , żydzi tam stawieni wznosząc swe ręce do nieba, wzywali pomocy Boga wszechmocnego, puszczono na

Pt.    (173)    Pi

nich słonic, te zamiast cobv się miały rzucić na żydów, obróciły się przeciw swym dozorcom, i straszliwą im zadały klęskę. Król tknięty tym dziwem , wszedł w samego siebie, kazał zaraz oswobodzić żydów, i rozpuścił z zakazem do rządców prowincyj , by nadal nie czynili im przykrości. Żydzi mając się rozejść, prosili króla o pozwolcnio ukarania owych z swego narodu, którzy opuścili Koga, co o-trzymali i pozabijali tych wszystkich, których wyr.aleść mogli. To się wydarzyło r. ś. 3788.

PTOLEMEUSZ. Epiphanes. Syn Filopatora , miał dopiero cztery lata , gdy nastąpił po ojcu swoim , i był winien koronę wierności swych poddanych , i obronie Rzymian, ponieważ Anlyoch wielki, chcący korzystać ze słabości wieku lego króla, by opanował jego kraje wtargnął do Syryi i Palestyny, którą wodzowie Plolomeusza odebrali po niejakim czasie. Ale w następującym roku król Syryi pokonawszy wojska Egipskie zdobył na nowo Celcsyryą i Palestynę, a żydzi pospieszając sie z przynoszeniem kluczów od wszystkich miast, pomagali także do wypędzenia garnizonów Egipskich , i byli wiernymi dopóty, dopóki nic-powrócili pod posłuszeństwo królów E- ' gipskich, z powodu małżeństwa tego króla z Kleopatrą córką Antyocha, który ustąpił dwóch prowincyj w posagu eórce swojej. Ptolemeusz umarł otruty za sprawą swych urzędników, w czasie, gdy się gotował na wojnę z następcą Antyocha.

PTOLEMEUSZ rzeczony Filnmetor ^w przeciwnćm rozumieniu, ponieważ nienawidził matki swćj Kleopatry; królował 35 lat po śmierci Epiphana ojca swego. Za jego panowania był zbudowany od Oniasza kościół nazwany Onion, podpadający sławnym sprzeczkom pomiędzy Żydami i Samarytanami w Alc.yandryi; pierwsi utrzymywali, że kościół Jerozolimski był sam tylko, gdzie Bóg powinien być czczony podług prawa Mojżeszowego. Samarytanie twierdzili przeciwnie, że to był takim ów na górze Garizim. Sprzeczka ta była roztrząsana przed sądem Filometora i jogo rady, obiedwie strony óbowiązały się przysięgą, przywodzić tylko dowody wyjęte z ich praw, i prosili króla , by skazał na śmierć tego obrońcę sprawy, któryby niedo-trzymywal swćj przysięgi. Król wysłuchawszy wywody jednych i drugich, dał wyrok na stronę żydów, a skazał na śmierć obrońców sprawy Samary-tanów. Umarł ten król z zadanej rany, którą odebrał w bitwie wygranej przeciw Alexandrowi Bałeś.

PTOLEMEUSZ Fiskon, czyli Brzuchaty. Królował najprzód przez czas niejaki z bratem swym Filometorem, a po śmierci jego opanował tron Egiptu, z pokrzywdzeniem wdowy i syna brata swogo. Ci wspierani od Oniasza i niewiele wojska żydowskiego, uczynili wyprawę do Alexandryi dla wyzucia z korony przywłaszczyciela. Ale poseł Rzymski, który się znajdował na ów czas w Alexandryi przywiódł rzeczy do uczynienia ugody. Umówiono się, ażeby Fiskon zaślubił sobie Kleopatrę wdowę brata swego, którejby syn był obwieszczony dziedzicem korony, ale jednak żeby Fiskon piasto-