0010701

214

—    Powiedz mi też teraz Genowefo, gdzie jest moja ciotka.

—    Wyjechała z synem swoim, panem Filipem,, na wieś do wili w Brysur-Maine.

—    Kiedy powrócą?

—    Dziś wieczorem o siódmój.

—    Teraz odchodzę, aczkolwiek tak trudno mi' się rozstać! oh żebym mógł tak, jak teraz wiecznie

* z tobą przepędzać chwile, jak obecna.* •

—    Już odchodzisz, Raulu. .

—    Muszę, dłuższy pobyt zwróciłby uwagę służących.

—    Czy mam powiedzieć baronowej, żeś tu byL

—    Z pewnością. Baronowa tak czy tak dowie się o moim tu pobycie przez Andrzeja. Gdyby on miał powiedzieć, że ja tu byłem a ty nie, mogłaby ci to za złe wziąść i podać cię w podejrzenie.

• — Ą więc do wieczora mój przyjacielu.

; — Tak jest do wieczora i na zawsze I — Jestem bowiem teraz pełen nadziei. Wszedłem tu z sercem, przepelnionem smutkiem, odchodzę szczęśliwy pełen zaufania.

Pan de Challins przyciągnął na pożegnanie młode dziewczę ku sobie i złożył aa czole jego serdeczny' pocałunek. Poczem wyszedł poprzedzony przez Andrzeja, który mu otworzył. Udał się do. swego pomieszkania.

VII.

W tym samym dniu o szóstej godzinie wieczorem wracał pociąg z Nogent-sur-Maine do Parjża.

O' siódmćj przybyli baronowa de Garennes wraz

z Filipem do Paryża. W mieszkaniu powiedziała im Genowefa całkiem naturalnym głosem, że był podczas ich nieobecności wicehrabia de Challins.

Piorun, gdyby był w tój chwili uderzył, nie byłby z pewnością tak przeraził, jak wiadomość, że był wicehrabia de Challins.

Baronowa zaczęła drżeć na całem ciele a Filip zbladł. Ale nędznik ten władał żelazną energią i wolą.

Potrafił zapanować nad swojem pomięszaniem i potrafił swej twarzy nadać taki wyraz, że nie wtajemniczonemu w sprawę mogłoby się zdawać, że to wyraz zadziwienia wyr^ł się na niej.

—    Istotnie niespodzianka to prawdziwa! — rzekł głosem nieomal pewnym. Ale czy tylko nie mylisz się panno Genowefo.

—    Jakimże sposobem. miałabym się omylić, przecież znam pana de Challins i mówiłam z nim nawet. Pytał się mnie, kiedy państwo powrócą i powiedział, że przybędzie tu o siódmej godzinie.

I baronowa w tym czasie tak zdołała przyjść do siebie, że napozór pewnym głosem wycedziła przez zęby.

—    Rzeczywiście, że niespodzianka prawdziwa.

Szczęściem dla nich nazwać można, że w pokoju

było ciemno. Gdyby bowiem Genowefa przy świetle lampy była się przypatrzyła ich wyrazom twarzy, gdyby zauważyła tę nagłą trupią bladość na ich twarzy, gdy wymówiła nazwisko nieobecnego krewniaka, byłaby z pewnością musiała sobie powiedzieć, że wiadomość ta nadzwyczaj ich przygnębiła tak przypisywało to wzruszenie nagłemu a niespodziewanemu powrotowi Raula,