03301

Wstęp. Odjazd z Neapolu. Życie na okręcie. 33

statku. Przez przeźrocze wody widać nawet ruchy ryb, obok płynących. Niektóre z nich wyskakują w wspaniałych łukach ponad wodę i pławią się w przecudnych promieniach słońca. Na niebie ani jednej chmurki; słońce pali tak silnie, że musimy się chronić na ocienioną część statku. Około drugiej popołudniu zrywa się nagle silny wiatr południowy, zwany momso, dmie z taką mocą, że nawet ruch statku utrudnia, a oficerowie twierdzą, że upłyniemy dziś mniej o kilkadziesiąt kilometrów. Zapowiada się straszna sucha burza. Z coraz większą siłą miotają się rozburzone fale, z jakąś namiętną wściekłością piętrzą się po sobie i gnają ku brzegom niewstrzymanym pędem. Morze wyje i huczy, otwiera swoje straszne, ciemne łono, jakby chciało pochłonąć wszystko, co śmie stawiać opór jego przepotężnej mocy. Nasz statek jak łupina, chwieje się, drży i zapada między zwały fal, jakby dno morskie chciał dziobem swym przebić, ostatni w walce cios zadać i spocząć w niepo-ruszonej głębi nieznanych odmętów. Lecz żal mu życia. Porywa się z rozpadliny i pnie się z olbrzymim trudem na szczyt nowej fali, aby się znowu z niej stoczyć w nową przepaść i rozpocząć na nowo walkę z goniącą świeżą falą. Burza się wzmaga. Smagane wichurą wody pienią się i szaleją, fale jeżą swe grzbiety i wściekłe bezsilnością swoją rozbijają łby rozczochrane o ściany statku, obryzgując i zalewając pokłady tysiącem szarych kropel. Czasem się fale we dwie sprzęgną razem, wzbiją się w górę potężnym rozmachem, jakby decydujący gotując nam cios, lecz bezradne zajrzą tylko złowrogo w okna najwyższych kabin, pluną

3