Dym — Dzban
ziać się.
• Dziecko
35
JO. U dwora, nie popłaca cnota i pokora. —
Wójc.Kar. J. 33.
Por. u A dal*. N. 5.
11. U dworu, trzeba dobyć woni. —
265.
12. Znam ja dworską polewkę. — lir z.
T. j. sługiwałem po dworach.
Dym.
1. Być komu dymem w oczach. — Niez.
Zawadzać.
2. Dymem karzą, kto dym sprzedawał. —
Kosz. Lor. 52. Z/.
3. Dym to szczery. -- Niez.
Rzecz marna, czcza.
4. Dym w izbie, dach dziurawy, i zła żona,
co rychlej wypędza z doma. — Niez.
Por. u Arial.’N. 2, *
5. Kto w pochlebnym kocha się dymie, ten
w mgle grubej osiedzie. — Zab. 15. 318.*'
6. Nic tak z dymem nie, ulatuje, jak pie
niądze za tytoń. — Zól. Mom. 194.
7. Poszło z dymem. — Niez.
W niwecz sic obróciło, a głównie: spaliło się, zgorzało.
8. Więcej dymu. niż pieczeni. — Brz.
Por. u Arial. N. 10.
9. Z dymu ogień znaj, a gaś, nie czekaj. —
Brz.
Nie czekaj płomienia.
Dynia.
Dobrze Pan Bóg czyni, że nie daje rosnąć na dębie dyni. — Brz. Gm.
o C %/
Por. u Arial. t. w.
Dyskurs.
1. Dobry ihsknrs, rzecz sama bywa zła. —
A. M. Fre. 11.
•Łacniej o dyskurs, niżeli o rzecz. — Tamże.
2. Dyskurs ma to prawo, że wolny ma
szańc na wszystko. — Brz. z Falib.
«
3. Najłatwiej, cudzą się pracą zasłaniając,
przy stołach zastawnych, o pracy i odwagach, gładkie szykować dyskursy. —A. M. Fre. 20.
Dyszel.
J. Poszło krzywym dyszlem.—
— Lud. Kuj.
Miał i to i owo, wszystko poszło... Zmarnowało się, rozproszyło.
2. Rzemiennym dyszlem podróż oprawiać. —
Brz. z B. J.
Co chwila gdzieś wstępując i zbaczając z drogi.
Por. u Adal. „Jechać" N. 27.
3. U mnie krótki dyszel. — Lud. Kuj.
T. j. u mnie nie długo, prędko się decyduję, łatwo zawracam na miejscu i wycofuję sie.
Dzban.
1. Od waćpana do waćpana, aż wyciekło
wszystko ze dzbana. — Brz. z B. J.
2. Przykre żarty nie zawsze uchodzą na
sucho, poty dzban wodę nosi, aż się
urwie ucho. — Niez.
Por. u Adal. N. 2.
Zienlc. 199.
1. Gdzieć się dobrze dzieje, tam zostań.
2. Zwyczajnie człek zhardzieje, gdy mu się
dobrze dzieje. — Brz. z P. Koch.
J. Didowi chleb, a babi lijołki. — Niez. Sanoc.
2. Didy po syły, kury po śmieli, wstawaj
diwko do kużeli. — Niez. Sanoc.
Po syły = po wsi; po śmieli = po śmieciach ; do kużeli = do kadzieli.
c
3. Dziad, dziad, dziad, z babuleńką swoją,
wej, wej, w ej, jakie figle stroją. — Brz. z J. M.
4. Dziadek kościany. — Brz. z Wad. Ban.
Bardzo stary.
5. Dziaduleńko pyk, pyk, babuleńka łyk,
łyk. — Brz. Gm.
6. Jak baba do dziada, tak dziad do baby.
7. Kukuryku, dziad na łyku, baba na po
wrozie. *
8. Naszy dziady nie znali biady, ależ minki
(wnuki ) nabrali sia muki. — Opis.pow. Borys. 412.
Przysł. białoruskie, będące aluzją do lepszych czasów.
9. Niechże cię dziadzi wezmą!
Zaklęcie, nie chcąc mówić: djabli.
10. Piszoł did na mid. — Niez. Sanoc.
11. Stał się cud jednego razu: przemówił
dziad do obrazu, a obraz do niego ani razu.
.... a obraz do niego, ani słowa jednego. — Brz.
Por. u Adal. N. 22.
Tein dycha, kto się czego z dzieciństwa napije. — Brz.
.... a któż kiedy z tablicy czernidło wymyje ? — Tenże.
Dychać -- oddychać.
1. Biada temu państwu, gdzie dziecko pa
nuje. — Niez. z Żcgl.
2. Dał Bóg dziatki, da i na dziatki.
Por. u Adal. N. 46.
3. Dobre dziatki, to jakby kwiatki — zdo
bią- ojce swe i matki. —
Por. u Adal. N. 11.
4. Dzieci biją, by z nich co wybito. — Brz.
z Jag. Gr.
5. Jedne dzieci nam kwiatki, drugie śmie
cie znoszą. — A. Fre. 11. 254.
i
6. Łatwiej o dzieciątko, niż o cielątko. —
Niez.
Por. u Adal. N. 57.
7. Maleńkie tylko dbają (o) ojców dzieci, tyl-
koć to młody wron za wronem leci. — Brz. z BratJc.
8. Małe dzieci nie dają spać; duże dzieci
nie dają żyć. — Niez.