0011401

Dwa razy w swych dziełach poetyckich Mickiewicz wprowadził do swych porównań zapomniany instrument muzyczny, zwany harmoniką szklanną. Na początku ósmej księgi Pana Tadeusza, opisując wieczór letni, powiada:

Na powietrzu owadów wielki k^r(Ig ^sr*€ zbiera,

Kręci się grając jako harmoniki sfera.

Zaś w trzeciej części Dziadów w wielkiej Improwizacji Konrada pisze:

Ja mistrz!

Ja mistrz wyciągam dłonie!

Wyciągam aż w niebiosa i kładę me dłonie Na gwiazdach, jak na szklannych harmoniki ^ręgac/i. To nagłym, to wolnym ruchem Kręcę gwiazdy moim duchem,

Milion tonów płynie; w tonów milionie Każdy ton ja dobyłem, wiem o każdym tonie, Zgadzam je, dzielę i łączę,

I w tęczę i w akordy i w strofy plączę,

Rozlewam je we dźwiękach i błyskawic wstęgach. Odjąłem ręce, Wzniosłem nad świata k^TQWędzie, l kręgi harmoniki wstrzymały się w pędzie.

Sam śpiewam ...

Przez pocieranie wilgotnemi palcami brzegu szklanek można z nich wydobywać dźwięki. Istnieją koncertanci, którzy się popisują taką muzyką. Można ich słyszeć zagranicą na stacjach kolejowych lub w innych lokalach publicznych.

Na zasadzie tej właściwości naczyń szklannych Irlandczyk Puckeridge, jak chcą, miał zbudować pierwszą harmonikę szklan-