0012401

ss*^-

T

T

IOO

POWIEŚĆ XXIII.

Czasu jednego do Mechy idąc, było nas w towarzystwie niemało, a wszytko młodych; między nami był jeden uczony regularysta, który się miał sam zacz. Trafiło się, gdyśmy przyszli do noclegu nazwanego Hilai, że jeden chłopczyk mały, od dzikich Arabów przyszedłszy, śpiewać tak wc.zięcznym głosem począł, że ptacy z powietrza się zleciawszy, słuchali. Pojrzym, aż na ono śpiewanie arabskie, wielbłąd, na którym on to uczony siedział, obracać się wszytko kołem począł, tak, że i pana z siebie pozbywszy w onem obracaniu, w pole precz poszedł.

Rzekłem mu:

—„Cóż to jest, że głos chłopca czarnego przeraził wielbłąda twego, co obracając się i ciebie pozbył?

„Lepszy wielbłąd, co zawsze gotów na skakanie, Gdy swego Arabina usłyszy śpiewanie;

A ty niemasz-li smaku do Boga chwalenia, Gorszego niż bestya jesteś przyrodzenia.”

POWIEŚĆ XXIV.

Cesarz jeden umierając, potomka nie zostawiwszy, testamentem rozkazał, aby ktokolwiek po jego śmierci nazajutrz pierwszy w miasto wchodzić bę-