0012501

250

Raul chciał przycisnąć do serca Genowefę, ale mu w tem przeszkodził odgłos kroków.

Genowefa szybko wzięła do ręki robotę a Raul powitał baronową de Garennes, wchodzącą właśnie do salonu z synem.

—    Jesteś już mój drogi chłopcze — rzekła baronowa tonem czułym, zapewne żeś długo musiał czekać ?

—    Nie ciotko; panna Genowefa dotrzymała mi towarzystwa. Podziwiałem, z jaką zręcznością panna Genowefa włada igłą.

—    Powinieneś jednak wiedzieć kochany kuzynie — odparł Filip, który bardzo serdecznie powitał Raula — że nie powinieneś jej tego mówić w oczy, bo ona tego nie lubi.

Genowefa się zarumieniła.

—    A teraz kochany kuzynie, — mówiła baronowa — muszę ci zakomunikować o zamiarze, jaki mam na myśli wykonać. Pragnę wyjechać na jesień do Bry-sur-Marne. Filip już wie o tjn zamiarze. Bez Genowefy się nie obędę i ona musi mi w podróży towarzyszyć. Was boć praca zatrzyma w Paryżu, jednakże w niedzielę możecie dla wytchnienia po całotygodniowćj pracy przyjeżdżać.

Genowefa i Raul de Challins bolesne zamienili ze sobą spojrzenia. Więc mieli się rozłączyć i on miał ją tylko widywać najdalej raz w tydzień?

—    Kiedy wyjeżdżasz moja ciotko? — zapytał, sam nie sądząc, że to się tak rychło stanie.

—    Pojutrze, jak się zdaje. — Od dziś zajmę się memi pakunkami.

Raul z Genowefą znowu zamienili spojrzenia.

XIII.

Doktór Gilbert jak wiemy, udał się do Pon-tarmó. Trzy kwandranse czasu potrzebował, aby dojść do tśj wsi, dokąd od czasu do czasu przychodził z Morfontaine ze swemi psami ua ranne śniadanie, składające się z mleka prosto od krowy i razowego chleba, do oberży wdowy Magloire. Tą rażą będąc naczczo, chciał zjeść śniadanie w oberży, o którój tylko co wspomiualiśmy.

Wdowa Magloire powitała go najpiękniejszym ukłonem.

—    Jakże to dawno, jak pana nie widziałam?

Czem mogę służyć panu ?    •

i — Co pani dobrego ma do spożycia?

—    Mogłabym dać panu pól kurczęcia na zimno, omlet i sałatę.

—    Doskonale.

Doktór Gilbert jadł z wybornym apetytem.

—    Cóż tu słychać ? — zapytał jakby od niechcenia.

—    Cóżby tu było słychać? Tu świat, jakby deskami zabity, Kuchu tylko wtedy cokolwiek, jak Jaśnie Oświecony Książę poluje z gośćmi w lasach. Ale to nie w tśj porze roku. Była też tu policya.

Gilbert zaczął słuchać z uwagą.

—    Po co tu policya przybyć mogła?

—    Widać, że popełniono tu zbrodnią. Dwukrotnie byłam pozywaną przed sąd, raz do Beauyais, drugi raz do Paryża.

—    Przypominam sobie, pewnie musiałaś pani świadczyć w sprawie zamiany trumien.

—    Tak właśnie w tćj sprawie, ale powiadam