03801

38 Wstęp. Odjazd z Neapolu. Życie na okręcie.

u dołu arkadami, w nich nieskończona ilość sklepów, w których, Arabowie przeważnie, sprzedają głównie papierosy, strusie pióra, lamparcie skóry i rogi z antylop. Oglądamy strusie pióra i wyrabiane z nich boa, aby je potem kupić w upominku dla rodziny. Pióra są dziwnie krótkie. Zdaje się, że sztuczna hodowla tak źle wpływa na ich rozrost. Mimo to są bardzo drogie; za jedno pióro żądają funt angielski. Skóry lampartów są źle wyprawiane, włos z nich wyłazi, niektóre jednak zadziwiają swą wielkością. Za sztukę żądają po 30 szylingów. Oglądnąwszy sklepy z ich osobliwościami, ruszamy na rynek. Wszędzie piasek i piasek — nago i pusto, ledwie palm nędznych kilka widać około pomnika królowej Wiktoryi, którego z powodu panujących ciemności oglądnąć nawet nie możemy.

Miasto puste, bez drzew i zieloności, przygnębiające robi wrażenie. Mówią, że tu deszcz pada raz na siedm miesięcy. Imponujące są rezerwoary, w które łapią rynwami wodę w porze deszczowej. Ma ona służyć ludziom do picia w czasach posuchy.

W środku rynku stoi najwspanialszy hotel D Europę; na pierwszem piętrze pod arkadami otwarta duża weranda, tam mamy skosztować wspomnianą już sławną mokkę. W kawiarni ścisk wielki. Długo musieliśmy czekać, zanim znaleźliśmy wolne miejsce. Arab w spódnicy podał nam zaraz kawę w naczyniu, pozostawiającem co do czystości dużo do życzenia. Gotowana jest na sposób turecki z fusami. Smakowała mi mniej tutaj, niż w Port-Said zie. Kupujemy kartki z widokami i piszemy do swoich.