FizykaII45401

450

450

jeśli d jest długość (wię-kszćj) osi hiperboli. Lecz promienie wodzące takićj hiperboli są to drogi świa-JT tła (promienie), któremi ono od wspólnego źródła, aż do punktów skrzyżowania w K, K'-.... H, C■ ■ • dostaje się, a geometrya analityczna uczy, że wyraziwszy odległość pewnego punktu K hiperboli od linii środkowej CM przez x, a odpowiednią odległość KC przez y, mimośród AC przez e, półosie zas hiperboli przez «, mamy

s² y²

,=1-,

a^    e“—a-

zatem jeśli dla jakiegokolwiek punktu hiperboli wartości x i V-tudzież odległości e obu obrazów A i B od linii środkowej ^r ^ zostaną wymierzone, można z łatwością oznaczyć z powyższego zrównania wartość półosi a, zatem także, dla wyrażenia KB — KA — d = 2a, różnicę dróg tych promieni światła, przy której się one całkiem niweczą i ciemność sprawiają. Oznaczając za pomocą ścisłych wymiarów tak samo większe osie dla następnych jasnych i ciemnych pasków hiperbolicznych, a tein samem różnicę dróg promieni światła, zbiegających się na tych krzywicach, przekonano się, że większe osie ciemnych hiperbol

mają kolejno wartości d,3d,5d,7d____ z których pierwsza d

odpowiada gałęziom hiperbolicznym, najbliższym linii środkowej CM; osie zaś jasnycliprążków hiperbolicznych mają wartości 2d, 4d, 6V, 8d____ Pierwsze mają się tedy do siebie, jak liczby nie

parzyste, drugie jak liczby parzyste w naturalnym szeregu liczb po sobie następujące. Z tego wnosić wypada, źe idąc od jasnego prążka do najbliższego ciemnego, natężenie światła stopniowo się pomniejsza, a posuwając się dalej od tegoż do następnego paska jasnego znowu tak samo się powiększa. Lecz w przecho dzie z jednego paska do następnego rośnie ciągle różnica dro_n przez obydwa zbiezne promienie światła odbytych. Zatem z iB' terferencyi dwóch promieni światła wynika zawsze pomniejsze