FizykaII68301

677

leżące w pobliskości końców magnesu, nazywamy biegunami, oznaczając tym samym wyrazem także obie części magnesu, na które go dzieli linia, łącząca miejsca obojętne, to jest miejsca, w których przyciąganie żelaza wcale się nie objawia. Linia prosta, łącząca punkta biegunowe magnesu, zowie się osią jego, a linia. Wzdłuż której nie widać żadnego przyciągania linią środkową obojętności czyli Unią obojętną. A że każdy magnes te same zjawiska przedstawia, możemy powiedzieć, iż każdy ma dwa bieguny i linię obojętną.

5)    Własność ta znamionuje tak istotę magnesów, iż niepodobna otrzymać magnesu z jednym tylko biegunem. Rozłamaw-^Szy magnes w miejscu linii obojętnej, otrzymamy dwa mniejsze, kcz zupełne magnesy, każdy z linią obojętną i z dwoma na końcach biegunami.

6)    Magnes oprócz własności przyciągania .żelaza posiada Jeszcze ipne własność’’. Jedną z najważniejszych jest ta, iż on ^Względem stron świata pewne położenie zajmuje, skoro tylko Ha wszystkie strony wolno poruszać się może. Pręt magnesowy, zawieszony tak na nici jedwabnej, lub na ostrzu pionowej osi, iż ^Sl§ tylko na poziomej płaszczyźnie kręcić może (igła magnesowa b’%. 366), albo puszczony na wodę po osadzeniu na korkowej

deseczce, lub położony wprost na żywe srebro (w których to obu razach także poruszać się może wolno na poziomej płaszczyźnie), zostaje w spoczynku tylko w jednym kierunku, który nietylko w tym samym czasie w różnych miejscach na ziemi jest rozmaity, lecz zmienia się nawet wtem samem miejscu z czasem, chociaż bardzo powoli. Jeżeli igłę magnesową wyprowadzimy u-t myślnie z właściwego jej położenia i zostawimy ją sobie samej Fig. 366.    w innem położeniu, powraca ona

zaraz do pierwotnego swego kierunku, wahając się około niego podobnie jak wahadło fizyczne ^w lukach, które dla tarcia i oporu powietrza stają się coraz