126
AMERYKA ŁACIŃSKA
82 730.000
6.734.200
15.000.000
szpanji trwało do rewolucji 1810 r., gdy generał de San Martin i Simon Bolivar ogłosili niepodległość i gdy po wypędzeniu Hiszpanów Południowa i Środkowa Ameryka ukonstytuowała się stopniowo w szereg samodzielnych państw, z wyjątkiem Bra-zylji do 1822 r. i trzech europejskich ko-lonij: Gujany francuskiej, holenderskiej i angielskiej.
2. Stosunki ludnościowe. Kością pacierzową struktury geograficznej Ameryki łacińskiej są Andy, do których dostosował się rozdział etnograficzny ludności, przy-czem warunki klimatyczne odegrały także dużą rolę. I tak podzielić można Amerykę łacińską na trzy zony: 1) Andy, zamieszkałe w większości przez Indjan, 2) wybrzeża i południowy wschód przez białych i 3) strefę podzwrotnikową przez większość murzyńską z domieszką białych. Prócz tego kilkowiekowe współżycie rasy białej, czerwonej i czarnej wytworzyło ludność mieszaną: metysów (biali z czerwonymi), mulatów (biali z czarnymi) i zambo (czerwonych z czarnymi).
a) Ludność Ameryki Południowej wynosiła w 1930 r.:
(Annuaire Statistiąue de la Soc. des Nations X93x/32) ■ .
t. j. 32% ludności całej Ameryki, z czego Ameryka andyjska (Ko-lumbja, Wenezuela, Ekwador,
Peru, Chili) — 26.777.000 mieszkańców;
Ameryka biała (Argentyna,
Urugwaj, cztery stany Bra-zylji południowej: Sao Paolo,
Parana, St. Catharina, Rio Grandę do Sul) — 24.843.000 mieszkańców;
Ameryka podzwrotnikowa (Bra-zylja północna, Paragwaj, Gujana)— 31.130.000 mieszkańców;
b) Ameryka środkowa (Guate-mala, Honduras brytyjski. Republika Honduras, Salvador,
Nicaragua, Costarica, Panama) ............
c) Meksyk..........
Razem Ameryka łacińska
ma mieszkańców . . . 104.484.200
atacji bogactw naturalnych dorzecze Missisipi i Kanadę; Brazylja północna i basen Amazonki przedstawiają prawie nietknięty rezerwuar bogactw naturalnych, a wybrzeże zachodnie i Andy, jako trudno dostępne, wymagają dla racjonalnej eksploatacji potężnych kapitałów i środków technicznych. Pomimo jednak tych różnic zasadniczych istnieją takie same zagadnienia ekonomiczne, finansowe i monetarne, te same metody w interesach, ten sam rytm postępu w rozwoju, ale też ten sam bezład w epoce kryzysów. Przyczynia się do tego specjalna umysłowość łacińska, różna od anglosaskiej Stanów Zjednoczonych, ale o wspólnych cechach egzystencji na młodym kontynencie, z oknami otwartemi na świat, w pierwszem stadjum rozwoju i młodości, w przeciwieństwie do kostniejących form i stosunków w Europie. Cechą charakterystyczną Ameryki łacińskiej jest jej słabe zaludnienie 4,5 m. na 1 km1, a wielkie przestrzenie stanowiące 13,6% ziemi całego świata.
Produkcja głównych surowców Ameryki Południowej w stosunku do produkcji światowej przedstawia się w następujący sposób: nafta 13%, nitraty 94% (Chili), cyna 21% (Boliwja), miedź 19% (Chili, Peru), srebro 11% (Peru), ale tylko 1,4% żelaza (Chili), a węgla 0,1%. Dalej saletra (guano) 74% (Peru), wełna 15% (Argentyna), bawełna 3,7% (Brazylja, Peru), guma 3% (Brazylja), kawa 76% (Brazylja, Kolumbja), kakao 20% (Brazylja, Wenezuela, Ekwador), kukurydza 10% (Argentyna, Brazylja), zboże 6% (Argentyna), trzcina cukrowa 8% (Brazylja, Argentyna, Peru), bydło 18% (Argentyna, Wenezuela, Ekwador).
Ta statystyka daje obraz bogactw naturalnych Ameryki Południowej, ale też dowodzi, że w braku węgla i żelaza cała struktura ekonomiczna musi być ograniczona do produkcji i eksportu surowców, przy znikomym przemyśle przetwórczym. Z tego wynika konieczność importu obcych produktów przemysłowych. Te fakty oświetlają bilans handlowy, przeważnie dodatni, wobec ogromu eksportu surowców, a małej siły konsumcyjnej ludności na wyroby przemysłu zagranicznego. Bogactwa naturalne zapewniają łatwość zarobkowania, ale wobec naturalnej indolencji ludności kapitalizacja wewnętrzna jest słabą
Stosunki ekonomiczne. Ekonomiczne stosunki są uwarunkowane położeniem i klimatem poszczególnych państw i tu także rozróżnić można trzy strefy o odrębnych warunkach ekonomicznych, i tak: Argentyna, Urugwaj i południowe stany Bra-zylji przypominają w sposobach eksplo