B574 8
21

ŁUPIEŻ PSTRY 109

GASTON i NICOLAU (1902) na agarze ze zmacerowanem łożyskiem, VÓRNER (1902) na surowicy świń z wodą agarową. A jednak i na tych tak zaleconych pożywkach hodowanie omawianego grzybka łupieżowego nie jest łatwe: PLAUT otrzymał dwa razy dodatnie hodowle na 35 przypadków, a i mnie udało się zaledwie dwa razy wyhodować go w pożywce VÓRNERA, chociaż do badań użyłem kilkanaście przypadków.

Łupież pstry należy do schorzeń spotykanych u ludzi wszystkich krajów świata bardzo często, mimo, że zaraźliwość jego jest bardzo nieznaczna. Niema także prawie różnic geograficznych; zdaje się, że w południowych krajach pojawia się częściei niż w północnych.

Częściej spostrzegamy łupież pstry w skórze jasnej i skłonnej do pocenia się, co tłumaczy częstość tego wykwitu u gruźliczych. U kobiet spotykamy go także częściej niż u mężczyzn, podobnież w wieku średnim, a rzadziej u dzieci i starców. Spostrzeżenia tego łupieżu u starców przez T. MATA-KIEWA należą do wyjątkowych.

Przenoszenie się grzybka z człowieka na człowieka prawie że się nie zdarza. Przeciw temu przemawia długotrwający łupież pstry u jednego z małżonków, wtedy gdy drugi pozostaje wolny od łupieżu, jak również nieudałe próby sztucznych przeszczepiań. Dlatego możemy przyjąć z prawdopodobieństwem, że zarodniki tego grzybka łupieżowego znajdują się bardzo często w otaczającej nas atmosferze, podobnie ’ak zarodniki pleśniawek (soor)i ale dla rozwoju potrzebują szczególnych, bliżej nam nieznanych warunków w skórze, Może pewne osobnicze składniki wydzielin gruczołów skórnych, potnych czy łojowych, odgrywają w tym razie pewną rolę.

Pod względem klinicznym łupież pstry przejawia się w postaci plam o różnej Larwie: od jasnożółtej przez żółtopomarańczową aż do brunatnej, nierzadko w różnych odcieniach zależnie od okolicy skóry. Barwa skóry ma tu także znaczenie: u osobników białej rasy jest więcej żółty aż do brunatnego, u murzynów jaśniejszy nL otoczenie, na skórze rasy żółtej mało widoczny. Wykwity są prawie niewzniesione nad powierzchnię; po silnem spoceniu się skór)' występują wybitniej. Powierzchnia wykwitów złuszcza się słabo, lub jest gładka, po zadrapaniu jednak występują łatwo drobne łuseczki (furfuraiio). Chory nie odczuwa żadnych dolegliwości prócz lekkiego swędzenia.

Miejscem ulubionem tego łupieżu jest klatka piersiowa, szczególniej okolica mostka, następnie brzuch, grzbiet, pachy, przeguby stawowe, rządzi, j szyja i barki, a wyjątkowo twarz i głowa- Rozpoczyna się małą punktowatą plamą, która rozszerza się powoli, tworząc plamy różnej postaci: kropli, tarczek, dużych plam o brzegach falistych, festonowatych lub kolistych. Znamienną cechą jest to, że u jednego i tego samego osobnika spostrzega się wykwity rozmaicie rozłożone i w różnej postaci.