Magazyn6
2901

KEYNES JOHN MAYNARD — KIELECKO-SANDOMIERSKA WYŻYNA 125

XXXVI_t t. III. Warszawa 1936. — Zawadzki W.: Nowa teorja pieniądza Keynesa. „EkonomistaRok XXXVI. Warszawa 1936.

Witold Trąmpczyński.

Ważniejsze prace historyczne: Kazimierz Odnowiciel. Kraków 1899. — Zarys nauki o dokumencie polskim w wiekach średnich. Warszawa 1934.

Kętrzyński Stanisław.

K., historyk i dyplomata polski, syn Wojciecha, zasłużonego badacza dziejów średniowiecznych Polski i długoletniego dyrektora Ossolineum, urodził się io. IX. 1876 r. we Lwowie. Studja historyczne odbywał na uniwersytecie we Lwowie, a w Krakowie uzyskał w 1900 r. doktorat filozofji. Dalsze studja uzupełniające odbywał w Rzymie i w Paryżu. W latach 1904—1910 był dyrektorem bibljoteki ordynacji Krasińskich. W r. 1913 habilitował się jako docent historji Polski na Uniwersytecie Jagiellońskim. W czasie wojny, zmuszony do wyjazdu do Rosji, działał politycznie w szeregach stronnictwa narodowo-zachowaw-czego. Po powrocie do kraju objął od 1. X. 1918 r. wykłady archiwistyki w uniwersytecie warszawskim, a 1. IV. 1919 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym z tytułem profesora zwyczajnego archiwistyki i bibljotekoznawstwa wraz z naukami pomocniczemi historji. Obok pracy naukowej 1 profesorskiej K. zajmował się również działalnością polityczną. W 1920 r. wstąpił do służby dyplomatycznej i objął stanowisko początkowo zastępcy naczelnika, a następnie naczelnika wydziału ustrojów międzynarodowych w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W 1922 r. po objęciu teki spraw zagranicznych przez Gabrjela Narutowicza K. otrzymał nominację na dyrektora departamentu politycznego i pozostawał na tern stanowisku do 9. VI. 1923 r., kiedy został przeniesiony w stan rozporządzal-ności. 20. XII. 1924 r. został mianowany posłem polskim w Moskwie, a 1. V. 1927 r. posłem w Hadze. W 1931 r. wystąpił ze służby dyplomatycznej i poświęcił się wyłącznie pracy naukowej oraz profesorskiej, wznawiając przerwane od jesieni 1922 r. wykłady w uniwersytecie warszawskim, i. XI. 1934 r. został mianowany profesorem zwyczajnym historji średniowiecznej Polski wraz z naukami pomocniczemi historji. Jest prezesem Tow. Miłośników Historji, członkiem korespondentem Polskiej Akademji Umiejętności, członkiem Tow. Naukowego Warszawskiego.

Kieleeko-Sandomierska wyżyna.

Wyżyna Kieleeko-Sandomierska obejmuje środkowy pas województwa kieleckiego, a więc powiaty opoczyński, konecki, kielecki, opatowski, sandomierski oraz części iłżeckiego, włoszczowskiego i jędrzejowskiego, razem około 10-ciu tys. km²; długość wyżyny mierzona z WNW na ESE wynosi bezmała 150 km, szerokość do 60 km. Wyżyna składa się z gór Świętokrzyskich, zbiorowiska licznych krótkich grzbietów górskich o kierunku WNW—ESE (środkowa część wyżyny) i NW—SE (część północno-zachodnia), oraz bardziej płaskiej wyżyny Sandomierskiej na południowym wschodzie. Wysokość średnia wyżyny wynosi około 300 m; grzbiety środkowo-wschodniej części gór Świętokrzyskich (Łysogórski, Klonowski, Masłowski, Dymiński, Daleszycko-Orłowiński) wznoszą się ponad 400 m, grzbiety zaś części północno-zachodniej (Koneckie) i południowo-zachodniej (pasma Zgórskie, Chęcińskie, Małogoskie) tylko do 350 m. Najwyższy szczyt, Łysica, w paśmie Łysogórskiem sięga 612 m.

Granice wyżyny zarówno od północnego wschodu, jak i od południa, utworzone są przez wyraźne krawędzie, z których pierwsza biegnie od okolic Opoczna przez Gielniów, Przysuchę, Skarżysko, Ostrowiec do Zawichostu nad Wisłą, druga od okolic Włoszczowy i Małogoszczy ciągnie się na Raków, Bogorję i do Koprzywnicy. Na wschodzie wyżyna sięga Wisły, na zachodzie — Pilicy.

Geologicznie wyżyna składa się z paleo-zoicznego masywu górskiego, zbudowanego z silnie pofałdowanych i potrzaskanych licznemi uskokami kwarcytów i łupków kambryjsko-sylurskich, a nadto piaskowców i wapieni dewońskich, oraz z otulających ten masyw lukiem od płd.-zachodu, zachodu i północy warstw triasowych (piaskowce, łupki, iły), jurajskich (przeważnie wapienie) i kredowych (piaskowce i margle). Iły i piaskowce triasu i środkowej jury zawierają rudy żelazne. Doliny wypełnione są pasami piasków pochodzenia lodowcowego.