Magazyn 587

CZUKCZE 281

kiwnął głową w stronę starego Czukczy.

Podano deser — szpik reniferowy zamrożony i w kostkę porąbany, rozumie się — surowy i, rozumie się — obficie wódką oblany.

—    Zawsze byłoby mu bezpieczniej... Mógłby koczować na naszej zachodniej tundrze.

—    Cóż? zgadza się?

—    Nie to, żeby odmawiał, ale mówi, że zobaczy.

Przed odjazdem bogacz podarował każdemu z gości po futerku lisa i prosił ich uprzejmie, aby byli łaskawi odwiedzić go w tundrze.

—    Tam tylko ja jestem na miejscu. Tam moja ziemia.

Józefowi zaświeciły się oczy.