page0091

HISTORIA I STAN DZISIEJSZY ONOMASTYKI W POLSCE

nazwami terenowymi. W Poznaniu opracowano nazwy miejscowe północnego Mazowsza oraz staroruskie imiennictwo osobowe, w Olsztynie — hydronimię wielu obszarów północnej Polski oraz częściowo toponimię Warmii. W Cieszynie podjęto prace nad toponimią i mi-krotoponimią Śląska, w Kielcach opracowano nazwy miejscowe i osobowe tego regionu (por. Bibliografia).

W ostatnich latach bardziej zorganizowany charakter mają badania hydronimiczne w związku z udziałem polskich onomastów w wydawnictwie niemieckim „Hydronymia Europaea" pod red. W. P. Schmida, które ma liczyć około 20 tomów. Dotychczas (do 1997 r.) polscy onomaści opublikowali w ramach tej serii 13 tomów.

Bibliografie i czasopisma onomastyczne. Nauka o nazwach własnych posiada odrębną bibliografię, która ukazuje się co 10 lat, począwszy od r. 1960. Do roku 1997 ukazały się 4 tomy. Ponadto dane bibliograficzne z onomastyki polskiej publikowane są w międzynarodowym biuletynie onomastycznym „Onoma", który ukazuje się w Leuven (Belgia) co 2 lata, od 1978. Ostatnio biuletyn ten publikuje nadsyłane z różnych krajów przeglądy bibliograficzne obejmujące prace onomastyczne z dwóch lat.

Pozycje z onomastyki zawiera również bibliografia prac z dziedziny językoznawstwa ogólnego publikowana w Biuletynie PTJ. Literaturę onomastyczną uwzględniają też K. Handke i E. Rzetelska-Feleszko w wydawnictwie „Przewodnik po językoznawstwie polskim" (1977). Obecnie Instytut Slawistyki PAN w Warszawie opracowuje bibliografię językoznawstwa slawistycznego, która obejmuje onomastykę (wydawana od 1992 r.).

Wychodzą dwa czasopisma onomastyczne: „Onomastica" od 1955 r. oraz „Onomastica Slavogermanica" od 1965, to drugie publikowane na przemian w Polsce (Wrocław) i w Niemczech (Lipsk). Artykuły onomastyczne ukazują się ponadto w większości czasopism językoznawczych i zeszytów uniwersyteckich.

Podstawowe informacje z zakresu nauki o nazwach własnych znajdują się w dwóch dotychczas wydanych encyklopediach języka polskiego: w „Encyklopedii języka polskiego" pod red. S. Urbańczyka (1991) i w „Encyklopedii kultury polskiej XX wieku", t. 2: „Współczesny język polski" pod red. J. Bartmińskiego (1993).

Instytucje i organizacje. W Polskiej Akademii Nauk istnieje Komitet Językoznawstwa, w jego ramach — Komisja Onomastyczna (przewodniczący K. Rymut). W skład Komisji wchodzą dwie sekcje: hydro-

87