page0087

Zofia Kaleta

HISTORIA I STAN DZISIEJSZY ONOMASTYKI W POLSCE

PUBLIKACJE ONOMASTYCZNE

INSTYTUCJE

W r. 1925 ukazała się pierwsza praca poświęcona w całości nazwom własnym. Była to książka W. Taszyckiego: „Najdawniejsze polskie imiona osobowe" (Kraków). Drugim opracowaniem poświęconym wyłącznie nazwom własnym był obszerny artykuł M. Rudnickiego (1937) na temat najstarszych nazw osobowych z Pomorza Szczecińskiego w założonym przez niego w r. 1921 czasopiśmie „Slavia Occidentalis".

Wcześniej, tzn. już w latach 70. XIX w., nazwy własne uwzględniane były w gramatykach historycznych języka polskiego. Fonetykę i słowo twórstwo nazw miejscowych i osobowych zaczerpniętych z dokumentów historycznych analizował w książce o języku staropolskim wybitny polski językoznawca J. Baudouin de Courtenay (1870), a następnie J. Łoś (1922-1927) w gramatyce historycznej języka polskiego. Nazwy miejscowe były wówczas przedmiotem badań historyków, którzy wcześniej niż językoznawcy interesowali się nimi jako źródłem do historii osadnictwa. Wymienić tu należy F. Bujaka (1905) oraz T. Wojciechowskiego i F. Piekosiriskiego.

W latach 1880-1902 ukazała się fundamentalna publikacja: „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich" (wyd. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski), do dziś bogate źródło wiedzy o polskich nazwach geograficznych i historii miejscowości oraz ludzi z nimi związanych.

Na początku XX w. badania nad nazwami wodnymi podjął indoger-manista J. Rozwadowski, prezentując wyniki swojej pracy już w 1909 r.,

83