page0094

93

dziego. Nikogom nieskrzywdził, nikogo niesłusznie nieobwinił. Występny i oszukaniec zawsze surowic był przezemnie ścigany, bom umiał wymacać wszystkie jego skrytości. Spokojnie więc mogę położyć głowę; za sprawiedliwość na ziemi, czeka wieczna nagroda w niebie.

Tak mówił sędzia i rad z siebie przechadzał się po dziedzińcu.

Wtem ujrzał przechodzącą Zuzannę, ubogą komornicę; a poznawszy ją, zawołał z daleka:—a niezapominaj no, że od ciebie czynsz się należy i podatek.

Biedna wdowa przybliżyła się doń z pokorą, trzymając jedno dziecię na ręku, drugie, starsze, prowadząc, i rzekła z nizkim ukłonem: — Panie mój, znasz naszą nędzę i upadek; Bóg świadkiem, zapłacić niemogę.

Sędzia odpowiedział groźnie: — Nieza-płacisz ? w takim razie prawo sobie poradzi. Kto się uiszcza regularnie z powinności swoich, ten tylko może się spodziewać litości u mnie.

Rozpłakała się uboga wdowa, znając surowość sędziego. On zaś spójrzał na nią z pogardą, i skinął, by precz odeszła.

Zdarzyło się, iż w tćj okolicy panowała zaraźliwa gorączka, na którą umierało wiele