page0105

, 101

V

sce. Król i książę Pruski przysłali posłów na obrząd pogrzebu; lud zaś biedny załamywał ręce: „Kto nas teraz od Tatarów bronić będzie?“ — A nie pojąć nam już dzisiaj tej strasznej plagi Tatarskiej, która. spadając tak niespodziewanie, trzymała w ciągłej obawie połowę polskiego ludu. Nim sejm uchwalił wojsko na obronę granic, już napastnicy ujeżdżali do domów z wielkim łupem i nie małą liczbą nieszczęsnych jeńców. Czytając pełne smutnych przygód opowiadania o tych czasach, mimowolny przychodzi zrobić zarzut ojcom naszym, że przez kilkaset lat zostawili na pastwę tym łupieżcom biedny lud pograniczny, i nic nie obmyśleli takiego, coby stałą położyło zaporę ciągle ponawiającym się napaściom. Otóż Tarnowski był przynajmniej zawsze gotów stawić czoło Tatarom i dopełniał tego tak szybko, jak rączo zwijał się nieprzyjaciel. Gromił ich nie raz dworskim żołnierzem swoim i postrachem swego imienia; zabiegał niespodzianie drogę, jeńców i łupy odbijał. Łatwo więc pojąć, że lud okoliczny bolał nad jego zgonem jak nad stratą ojca, który go ramieniem swojem zasłaniał. W czasie pogrzebu pola Tarnowa, dokąd z Wiewiórki zwłoki sprowadzono, czerniły się od zgromadzonych tłumów. Łukasz Lwowczyk dominikanin, zwany