page0102

- 101 —

zdaje być najszczęśliwszy, a ja dogodzę twojemu żądaniu.

Posępne oko chłopczyka rozjaśniło się nagle; podniósł ręce do swego wspaniałego dobroczyńcy i zawołał:—Panie! pozwalasz mi wybierać; a więc odeślij mię na wieś, i pozwól, abym pasł owieczki na zielonym pogórku.

Bogaty pan wzruszy! się jego prostotą; wziął go i napowrót do owieczek zaprowadził, rozważając w swój myśli Jakżeż Pan Bóg w mądrości Swojej na każdy stan rozdzielił szczęście! Jakżeż nierozsądnie postąpiłem, litując się nad tym chłopięciem, który w ubóstwie i prostocie swojój czuł się tak bogatym i szczęśliwym, że wszystkie moje skarby ani szczęśliwszym, ani bogatszym zrobieby go niemogły.

XXXV. SIKROTA.

Doroślejsze dzieci z całej wioski poszły w niedzielę po południu do parafialnego kościoła siuehae nauk’ i katechizmu; w ich liczbie była i Marylka, biedna sierota, co nawet niepamiętala. sweieb rodziców, a tylko zostawała na łasce u swego wuja i wu-jenki.