page0110

Schlegel — Schleiden

102

Schlegel (Jan Henryk), dziejopis duński, młodszy brat dwóch poprzedzających, urodził się w Miśnii 1724 r., słuchał w Lipsku nauki prawa, lecz z większem upodobaniem zajmował się historyją i literaturą. W późniejszym czasie był w Kopenhadze professorem historyi, królewskim historyjografem i radzcą sprawiedliwości; umarł 1780 r. Przełożył kilka dramatów Thomsona i innych autorów angielskich na język niemiecki. Między innemi dziełami historycznemi dziejów duńskich napisał: Geschichte der ddnischen Kbnige aus dem oldenbur-gischen Stamme (2 tomy, Kopenhaga, 1777); przysposobił także ogólne wydanie dzieł swego brata Jana Elijasza Schlegla.— Schlegel (Jan Fryderyk Wilhelm), syn poprzedzającego, urodzony 1765 r., był znanym prawnikiem i professorem prawa w Kopenhadze. Umarł roku 1836. Napisał wiele dzieł, w znacznej części w języku duńskim. Z prac niemieckich wymieniamy: Naturrecht (Kopenhaga, 1798); Siaatsrecht des Kónigreichs Danemark und der Her-zogthumer Rchleswig, Holstein und Lauenburg (Schleswig, 1829).

Schlegel (Karol Gustaw), autor pism teologicznych, najstarszy brat Augusta Wilhelma i Fryderyka Schleglów, urodził się w Hannowerze roku 1756, uczył się w Getyndze, był pastorem, predykantem, w końcu generalnym su-perintendentem i pierwszym kaznodzieją w Harburgu, gdzie też umarł r. 1826. Główne jego dzieło o zakazanych stopniach pokrewieństwa i powinowactwa nosi tytuł: Kritische und sysUmatische DarsteUung der verbotenen Grade der Verwandschaft, und Schmdgerschaft (Hannower, 1802). — Schlegel (Jan Karol), czwarty z braci, historyk kościelny, urodził się w Zerbst 1758 r., uczył się prawa w Getyndze, był radzcą konsystorza w Hannowerze, i tu umarł r. 1831, Celniejsze jego dzieła są: Hannmerische Kirchenrecht (1801, tomów 5); Ueber den Geist der Rcligiositdt aller Zeiten und Vóllrer, (Hannower, 1819 r., tomów 2); to jest, o duchu religijności we wszystkich wiekach i u wszystkich narodów; Kir che njeschichte von Ko/ddeutschland, historyją kościelna Niemiec północnych (tamże 1828—32, tomów 3).    L. R.

Schleicher (August), współczesny filolog niemiecki, zajmujący się językami starosławiańskim i litewskim, w którychto przedmiotach wydał z druku: 1) Briefe ilber die Ęrfolgę einer wissenschaft. Reise nach. Li.thauen(Wiedoń, 1852, w 8-ce); 2) Die Formenlehre der kirchenslaoischen Sprache (Bonn, 1852); 3) Lithuamsche Grammatik (Praga, 1856—1857, 2 tomy); 4) Li-tuanische Mdrchen, Sprichworte, Rathsel und Lieder (Weimar, 1657 w 8-ce). Razem z A. Kuhnem wydał: BeUrdge zur cergleichenden Sprachforschung auf dem Gebiethe der Arischen, Celtischen und Slacischen Sprachen (Berlin, 1858,-1862, 3 tomy).    F. M. S.

Schleiden (Mateusz Jakób), znakomity botanik, urodził się 1804 r. w Hamburgu, gdzie ojciec jego był lekarzem i fizykiem miasta, nauki gimnazyjalne ukończył w mieście rodzinnem, w r. zaś 1824 wszedł na uniwersytet w Heidelbergu, zkąd w r. 1827 wrócił ze stopniem doktora praw z zamiarem poświęcenia się zawodowi sądowo obrończemu. Ponieważ okoliczności ówczesne nie odpowiadały jego widokom, udał się w r. 1833 do Getyngi celem słuchania nauk lekarskich, lecz za wpływem Bertling’a a później w Berlinie za namową HorkePa poświęcił się naukom przyrodzonym, a szczególniej lizyjologii i botanice. Ogłosił już szereg rozpraw flzyjologicznych i fitotomicznych, gdy w roku 1839 uniwersytet w Jenie przyznał mu stopień doktora filozofii, a wkrótce potem powołał go na professora nadzwyczajnego. W r. 1843 otrzymał od uniwersytetu w Tubindze stopień doktora medycyny. Schleiden należy do najcelniejszych professorów w Jenie, a audytoryjum jego najliczniej było