page0181

173

Rochester — Rochici

Rochester (Jan Wilrnot, earl czyli hrabia), dowcipny satyryk, a zarazem jeden z najwyuziiańszych pijaków na dworze Karola II króla angielskiego, urodzony r. 164=7, pobierał nauki w Wadham-College. Otrzymawszy stopień magistra artium, podróżował następnie po Włoszech i Francyi, mężnie się na morzu potykał; wkrótce wszakże oddał się do tego stopnia życiu bydlęcemu, że wedle własnego zeznania, w ciągu pięciu lat ani na chwilę nie był'trzeźwym. Zycie takie oczywiście podkopało jego zdrowie i zmarł r. 1680. Na krótko przed śmiercią, nawrócił go na drogę skruchy biskup Salisbury, i ogłosił to w OoObnem piśmie. Poezye Rochestra (Londyn, 1681, i w r. 1756) lekko są rzucone, bez ogłady i z małym wyjątkiem bez wartości; satyry atoli byłyby znakomite, gdyby je nie kaziły wyrażenia nieobyczajne i brudu pełne. Osobliwsze przeciwieństwo z niemi stanowią listy do żony pisywane, nader czułe i wdzięczne.

ROChiCi, zgromadzenie zakonne, jedno z nielicznych, jakie powstały w krajach dawnej Polski, do których należą Maryjanie, Maryjawitki. Założycielem jego był Konstanty Brzostowski, biskup wileński, r. 1713; fundował on szpital przy kościele katedralnym w Wilnie, pod wezwaniem i opieką ś. Rocha, a posługujący przy nim nazywali się braćmi miłosierdzia od świętego Rocha. Przepisał dla nich następujące obowiązki i powinności: 1) że mają być zawsze pod posłuszeństwem i rozporządzeniem biskupa wileńskiego i jego następców; 2) że mają czynić śluby proste (simplicia wta), jako to ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, a nadto czwarty ślub, to jest miłości w ratowaniu ubogich i powietrzem zarażonych; od tych ślubów, czynionych przed biskupem wileńskim, uwalniać zostawiono prawo temuż biskupowi; pozwolił założyciel, aby rochici nietylko w Wilnie, ale też w całej dyjecezyi na wspomniany szpital jałmużnę zbierali, jako też zapisy pieniężne i nadania dóbr ziemskich przyjmować mogli. Rząd wewnętrzny i zewnętrzny tego zgromadzenia zależał od starszego braci miłosierdzia. Pierwszym przełożonym rochitów w Wilnie był brat Karol Lutkiewicz, przez biskupa Brzostowskiego obrany. Funda-eyję tego zgromadzenia we wszystkich szczegółach potwierdził dnia 21 Marca 1753 roku Michał Zieńkowicz, biskup wileński, a erygując na nowo szpital i wprowadzając rochitów, wymienił, że w czasie morowego powietrza, bracia pracujący około chorych i grzebania umarłych, sami wszyscy wymarli. Ubiór rochitów był: suknia koloru popielatego, płaszcz czarny krótki, na którego lewym boku znajdowała się trupia głowa, na znak pamięci na śmierć i powinności grzebania umarłych. Reguły dla wspomnionego zgromadzenia ułożone przez księdza Franciszka z GieczauGieczew'icza, kanonika wileńskiego, potwierdził r. 1726 Karol Pancerzyński, biskup wileński. Rochici w Wilnie mieli swmj własny kościółek przy zamkowej niegdyś bramie, który r. 174=8 zgorzał; następnie place z przyległym ogrodem sprzedano, a fundusz przyłączono do szpitala ś. Jakóba przy kościele księży dominikanów na Łukiszlcach. Zgromadzenie rochitów założone było w Mińsku 1752 r., przez księdza Tomasza Stacewicza, peniteneyjarza katedralnego wileńskiego, z bracią Szyszkami. Był także szpital, w Kownie, przy kościele ś. Gertrudy, uposażony w r. 1750 przez księdza Piotra Nowomiejskiego, proboszca wędziagolskiego; w Kęsiajciach, na Zmujdzi, w powiecie Telszewskim fundowany przez księdza Jerzego Witkiewicza, kanonika żmujdzkiego r. 1821, tudzież w Worniach, gdzie rochici utrzymywali chorych płci obojga, zależąc od woli biskupów dyjecezalnych. Wiadomości o zgromadzeniu rochitów podali: ksiądz Benijamin Szymański kapucyn, później biskup podlaski, w dziele: Rys historyczny zgromadzeń zakonnych (Warsza-