page0146

138

Richter — Ricord

1851); Beitrage zur Kenntniss der Ifuellen des kanonischen RecMs, O źródłach prawa kanonicznego; Canones et decreta conciln Tridenlmi (Lipsk, 1851). Przez wiele lat wydawał Roczniki krytyczne prawodawstwa niemieckiego, które założył r. 1836, Kritisehe Johrbucher fur deutsche łiechlswissen-schaft    L. h.

Richter (Herman Eberhard), lekarz niemiecki, urodzony 1808 r. w Lipsku, w r. 1831 osiadł jako lekarz praktyczny w Dreźnie, gdzie w r. 1838 został professorem akademii medyko-chirurgicznej. W r. 1849 oskarżony o należenie do zaburzeń majowych, został pociągnięty do odpowiedzialności, a chociaż przez sąd uwolniony od zarzutu, jednak do posady nie wrócił. Richter dał się poznać licznemi pracami, któremi się przyczynił do postępu nowej medycyny. Tutaj należą liczne artykuły w pismach peryjodycznych i oddzielnie ogłoszone, broszury o szkole flzyjologicznej (wiedeńsko-pragskiej), o reformie medycyny, o ulepszeniu uczenia nauk przyrodzonych w gimnazyjach, o potrzebie upowszechnienia gimnastyki i fechtunku i t. d. Większe dzieła jego są: Flora von Leipzig (Lipsk, 1829); krytyczne wydanie Linneusza: Si/sfema regetabilium (Lipsk, 1839); Uber jugendliehe Brandstifter (Drezno, 1844); Die schipe-dische nationale and medicinische Gi/mnastik (Drezno i Lipsk, 1845); Uber das 'lumen com phi/siologisch-arztlichen Standpunkte (Lipsk, 1846); Blut-armuth und Bleichsucht (Lipsk i Drezno; wydanie 2-gie, 1854); (Jrganon der phtjsiologischen Therapie (Lipsk, 1850); Ber menschliche Kor per (tamże, 1855); GrundHss der neuern Klinik (tamże, 2 tomy; wydanie 3-cie, 1855). Przez wiele lat wspólnie z professorem Wituer redagował Roczniki lekarskie (Medicinische Jahrbuher) Schmidfa.

RiCOrd (Filip), lekarz francuzki, urodził się 1800 r. w Baltimore, w Stanach Zjednoczonych Ameryki, dokąd ojciec jego przybył w^r r. 1790 w celu polepszenia losu; nauki pobierał od brata starszego i w r. 1820 przybył do Paryża, gdzie zostawszy internem w szpitalu Hotel Dieu pod Dapuytren’em i w Pitie pod Lisfranciem, w r. 1826 otrzymał stopień doktora medycyny. Pozbawiony środków utrzymania się w Paryżu, oddał się praktyce lekarskiej w 01ivet pod Orleanem, następnie w Croccy-sur-Onrcq, gdzie wkrótce znalazł licznych zwolenników. W r. 1828 drogą konkursu otrzymał pozwolenie miewania wykładów o operacyjach chirurgicznych w szpitalu la Pitie, a w r. 1831 został naczelnym chirurgiem w szpitalu wenerycznych du Midi. Od tej chwili poczyna się powodzenie i ogromna wziętość doktora Ricorda, któremu równie liczną praktyką nikt nie wyrównywa w Paryżu. Najważniejszą zasługę Ricord’a stanowi ustalenie diagnozy wrzodu pierwotnego syfilitycznego, za pomocą szczepienia (inokulacyi); z tej zasady wychodząc, w^rniósł wiele światła do nauki o syfilisie, objaśnił wiele rzeczy dotąd niepewnych i wyprowadził wiele wniosków, lecz opierając się na prawach przez siebie ustanowionych, posunął się nie raz do zaprzeczenia prawdziwości spostrzeżeń sumiennych innych lekarzy. Z dzieł jego wymienimy: De l'emploi de speculum (Paryż, 1833); De la Blennorrhagie de la femme (1834); Emploi de Ponguent mercuriel dans le traitement de Peresipele (1836); Monographie du chancre (1837), gdzie przedstawia wykład własnego systematu; Theorie sur la naturę et te traite-ment de Pepididymite (1838); Traite des maladies reneriennes (1838): De P ophthalmie blennorrhagique (1842); Clinique iconographique de Phopital des reneriens (1842—51); De la syphilisation et de la contagion des acci-dents secondaires (1853). Prócz tego zamieścił wiele artykułów i spostrzeżeń swoich w różnych dziennikach lekarskich, a szczególnie w Pamiętnikach