page0159

149

Zbyt oddalilibyśmy się od naszego zadania, gdybyśmy chcieli tu poddać szczegółowej krytyce całą hipotezę ewolucyjną, odnośnie do człowieka.¹)

Jestto fakt od dawna znany, że w królestwie natury w doskonałości istot stworzonych istnieje pewne stopniowanie czyli pewien rodzaj skali, przejawiający mądrość Stwórcy. Już Arystoteles nań zwrócił uwagę. Filozofia scholasty-czna przyswoiła sobie ową głęboką ideę Arystotelesa i dalej ją rozwinęła. Aksyomatem jej było: „ Natura non facił saUus.^u Natura nie robi skoków. Przyczynę tego stopniowania widziano prze-dewszystkiem w stanowisku, jakie Stwórca wyznaczył człowiekowi we wszechświecie.

„W przyrodzie — mówi Arystoteles — wszystko zmierza do człowieka, wszelkie formy niższe są to jakoby stopnie, którymi życie wstępuje do tej formy doskonałej^u.

Człowiek jest nietylko koroną stworzenia, nietylko jego celem, ale jest niejako krótką treścią całego widzialnego świata.²)

Już filozofia grecka nazywała człowieka m i-krokosmos, światem w drobnych rozmiarach.

^J) Dokładny rozbiór tej teoryi znajdzie czytelnik w znakomitej pracy 0. Pescha „Die grossen Weltrath.sel^u i u Cathreina „Nauka moralności Darwini8towskiej“ § 3, 4 i b.

²) Zobacz ks. Morawskiego „Cielowość w naturze “ rozdział VI.

http://rcin.org.pl