page0171

Jesień polska—ta matrona...

Przysporzyła i oddaje A co wyszło z serca^ łona Ukojone całe staje—

i w której Pan—

.... w szczodrooie Na świat rzucił łaski siemię

.....rozd ił darów krocie

I obmyślał nasze ziemię Na jesieni tyra pokojem I tak wielkiem ukojeniem.

Bo właśnie ta pora roku—

Dziwnie mądra, pełna części I kojącej pełna treści—

w której —

Wielkie prace odprawione Wielkie burze już przebyte Wielkie bóle ukojone—

lekkomyślność człowieka w dzieciństwie jego własnej świadomości, usposabia me do rozpamiętywania minionych prac, trosk i zabiegów', nie do pomyślenia o potrzebach nadchodzące! ostrej pory roku, o niedostatku przednówkowym, ale do niefrasobliwego używania zyskanój swobody: i chocby znał maiymę:

Nie popełniaj zbytku w jesień Byś nie doznał zimą głodu—

ten człowiek—dziecko—

.... w swem motylem byciu Kładzie życie na użyciu.

Więc zaludniają się karczmy, leje się nektar gorzałczany a z nim—

.... zwady, obmowy nieprzystojne rosną.

http://rcin.org.pl