page0212

209

Żółkiewski, ale nie na długo. Udał się bowiem znowu na tureekie granice, aby tam czuwać nad spokojem Rzeczypospolitej i koić tym sposobem troski podnoszące westchnieniem pierś jego bohaterską, a do modlitw zanoszonych przed Majestat Stwórcy, pokorną dołączał prośbę, azali nie wejrzy na niego Pan Najwyższy i nie da mu, lubo niegodnemu, tej gorąco pożądanej łaski — śmierci za kraj i wiarę.

Tymczasem na granicach tureckich nie ustawała wojna, a król hetmana pozbawił sił, rozpoczynając nową wmjnę z sąsiadem i szląc w^roj'sko w północ daleką. Przy pomnażającej się niesforności szlachty, straciło moc i urok dawne pospolite ruszenie, które już nic dzielnych obrońców*, ale roty bezładne ciurów ściągało do obozu. Taki brak bitnego żołnierza z jednej strony, z drugiej niedołęztwm króla i płoche lekceważenie najważniejszych w⁷ypadków przez panów zajętych oso-bistem wywyższeniem, sprawiły, że hetman przyciśnięty od Turków, zawarł sam bez rozkazu traktat pod Buszą 1617 r., na mocy którego zobowiązał się za Rzeczpospolitą powyciągać łotro-stwa kozackie, a zrzekał się wszelkich pretensji do Multan i Wołoszczyzny; widział bowiem jasno,

14