page0223

czyna Bóg tworzenie człowieka; przez co zaznacza, że dzieło to ma być wyższe i doskonalsze w piękności i wielkości swojej, aniżeli inne żyjące istoty.

Człowiek musi przedstawiać nietylko ślad swego Stwórcy, jak inne stworzenia, ale ma być Jego wyobrażeniem i podobieństwem, jakby żywym odblaskiem Boga. Dusza ludzka jedynie cieszy się tym przywilejem, bo jak Bóg nie ma żadnej złożoności, żadnego podziału Dusza jest pojedynczą, jest duchem, a w duchu tym widzę oprócz podobieństwa do natury Bożej, odbitą podwójną piękność działania Boskiego.

* *

*

A najprzód piękność intelektualną Tchnienie aktu twórczego pozostawiło w nas promienne znamię oblicza Boga: „Naznaczona jest nad nami światłość oblicza Twego, Panie“, śpiewa Psalmista¹); odtąd to, co oblicze Boże widzi, my widzieć mamy, to znaczy, że umysł nasz może mieć za przedmiot tylko to, co jest wiecznie Boskiego umysłu przedmiotem, tj. prawdę.

Prawda jest pokarmem uiemateryalnym dla wszelkiego ducha Bóg, duch doskonały, żywi się nią w niezmiennej kontemplacyi swojej Istoty, która jest źródłem i podstawą wszelkiej prawdy, — a ponieważ nas urobił według Swojej Istoty, musiał i nas wezwać do tej uczty prawdy. Jego

D Ps. IV. 7.

http://rcin.org.pl