page0242

234    Sekeyje Koniczne — Seklucyan

a i b mają znaczenie wyżej określone. Z przyczyny licznych zastosowań, bardzo jest ważne poznanie wiadomości przecięć ostrokręgowych; dla tego linije te były przedmiotem poszukiwań wprzód niż Newton okazał, że ciała niebieskie tylko po krzywych tego rodzaju mogą drogi swoje odbywać. Geometrowie szkoły Platona pracowali nad sekcyami konicznemi. Apollonijnsz z Pergamu zebrał odkrycia na tern polu swoich poprzedników, do których własne dołączył. Około tegoż czasu Archimedes pracował nad kwadraturą paraboli. Według świadectwa, jakie w pismach swoich zostawił Pappus, najważniejsze własności sekcyj konicznych znane już były w czwartym wteku ery chrześcijańskiej; lecz \\^r teoryi ich niepostąpiono, dopóki Descartes, twórca nowszej analizy, nie wskazał nowej drogi badania. Pascal, Dezargues wyprowadzili nowe własności. W naszych czasach Poncelet poczynił w nich piękne zastosowania teoryi polarnych, a Ohasles wiadomościom przez starożytnych zdobytym, nadał tę postać ogólną, jakiej im dotąd niedostawało w wielu przypadkach.

Seklucyan (Jan), tłomacz biblii, autor i wydawca, zwał się, jak niektórzy utrzymują SiekUicki, urodził się w Bydgoszczy 1498 r., nauki pobierał w Lipsku, gdzie otrzymawszy stopień bakałarza teologu w^r akademii, został kaznodzieją w katolicko-niemieckim kościele S-tej Maryi Magdaleny w Poznaniu. Gdy tu zaczął pierwszy rozsiewać naukę Marcina Lutra, Zygmunt Siary na wniosek biskupa Latalskiego, albo raczej na wniosek Jakóba z Obornik, proboszcza kościoła S-tej Maryi Magdaleny, wydał rozkaz w r. 1535 do magistratu Poznańskiego, aby Seklncyana nie tylko od kościoła, ale także z miasta oddalił, pod karą 30000 złotych. Z tern wszystkiem Seklucyan protegowany przez Górków me ruszył się krokiem z Poznania, a nawet zasłonięty przed prześladowaniem, otrzymał urząd pisarza królewskiego przy cle poznańskiem, któryto urząd sprawował do r. 1541. Wtedy bowiem Górko wie, poleciwszy go przejeżdżającemu przez Poznań Albertowi księciu pruskiego, ten go zabrał z sobą do Królewca i mianował kaznodzieją polskim w katedralnym i farnym kościele. Tam wiele książek polskich nabożnej treści drukiem ogłaszał i sam rozprzeda-waniein ich się trudnił. Lubo na drukach tracił, jednakże nie ustawał w przedsięwzięciu i nietylko na własne lecz i na obce dzieła nakłady czynił. Pracował on także nad ustaleniem pisowni polskiej, pierwszy wprowadził zmiękczone współgłoski b’ p’ w’ i robił różnice między otwarłem a«ścieśnionem, której my już nie czujemy. Umarł w Królewcu 1578 r. Wydał z druku: Wyznanie wiary chrześcijańskiej Jana Seklncyana bakalarza Lipskiego (bez miejsca druku i roku w 8-ce.) 3) Testament nowy Pana naszego Jezusa Chrystusa, z greckiego na polski język z pilnością przełożony, (Królewiec, 1550 i 1553 r.; 3 części in 4-to wyd. 3-gie tamże, 1554 roku, in 4-to wyd. 3-cietamże, 1555; czwarte w Gdańsku, 1006 roku, w 8-ce; piąte tamże, 1633 r. w 8-ce; szóste tamże, 1633 roku, w 13-ce; siódme w Wrocławiu, 1708 r., w 13-ce); ośrne w Brzegu, 1735 r. w 8-ce, z przydaniem małego katechizmu Lutra; dziewiąte bez miejsca 1736 r., w 8-ce; dziesiąte w Lipsku, 1737, w 8-ce. 3) Ewangelia święta Pana Jezusa Chrystusa wedle Mateusza ś. z greckiego języka na polski przełożona, ł wykładem krótkim a ku inszemu ewangieliam potrze-bnem, na wielu miejscach objaśniona. Przytun jest wydana nauka czytania i pisania języka polskiego, ku tym księgom i innym użyteczna. (Królewiec, 1554 r. in 4-to), ze wstępu pokazuje się że już dawniej wydał Seklucyan Orlograf iją polską osobno, lecz ta dotąd nie jest znana, przedrukował ją Kucharski, (ob.) w popisie szkoły Lubelskiej 1835 roku. 4) Katechizm, to jest