page0313

305

Rossini — Rossmassler

restauracji, kiedy po wielkich politycznych wstrząśnieniach wojnami Napoleona bezustannie wywoływanych, Europa zapragnęła nareszcie spokoju i błogiego użycia jego darów^r. Lubo cisza ta była pozorną, bo tu i owdzie odzywały się już złowieszcze przyszłych ruchów hasła; umiał jednak z niej korzystać duch Rossini’ego, który właśnie w porę ukazał się na widowni scenicznej, i pełną garścią, niby kwieciem, sypał na nią roje swoich dźwięków. To też z koncern tej epoki usunął się dobrowolnie; czuł, że z burzliwszem i powaźniej-szetn nowego czasu obliczem zgodzić mu się niepodobna. Znał siebie najlepiej i nie chciał nabytej na szwank narażać sławy, a może i dzielić się z kimś drugim. Wolał zamilknąć. Pomimo przeważnie komicznego kierunku dzieł Rossinie’go znajdujemy w^r nich niemałą ilość ustępów wzniosłj^rch, poważnych i tragicznych, mianowicie ku końcowi jego zawodu; znakomitemi pod tym względem są jego: Otello, Zelmira, Semiramida i Wilhelm Tell. Widać, że dbał, gdzie potrzeba było o charakterystykę, szerokość i głębię, i zadaniu mógł sprostać. Wszakże do kościelnej muzyki już sam rodzaj jego talentu nie przystawał i nagiąć się nie zdołał; i dla tego też jego Sfabat mater, pomimo pobożnego tytułu, raczej do światowej niż do kościelnej zaliczyć należy muzyki. Wielce się ono upowszechniło, równie jak i kilkadziesiąt pieśni w wiązance pod tytułem les Soirees de Rossini mieszczących się. Pod względem technicznym, partycyje Rossiniego wdzięcznie i effektownie są napisane; z większą już śmiałością niż poprzednicy, używa narzędzi dętych i perkussyjnych, i nie przeładowywa partycyi, ani męczy śpiewaków, jak to czynią mektórzy z jego następców, lubo od niego datuje nadużycie głosu ludzkiego do biegników i effektów instrumentalnych, które wyjątkowo tylko i to nader rzadko przed nim się zdarzało.    O. K.

ROSSmaSSlcr (Emil Adolf), naturalista, urodził się 1806 r. w Lipsku, jest synem Jana Adolfa (urodzonego w Lipsku, zmarłego tamże 1821 r.), który w swoim czasie należał do najcelniejszych rytowników. Rossmassler od roku 1825—27, słuchał teologii w Lipsku, większą jednak część czasu wolnego poświęcał naukom przyrodzonym. Od r. 1827—1830 przemieszkiwał w We-ida, w księztwie sasko-wejmarskiem, poczern został professorem akademii leśnej i rolniczej w Tarandzie pod Dreznem. W r. 1848 wysłany przez okrąg wyborczy pirneński do zgromadzenia narodowego niemieckiego, był członkiem komissyi szkolnej i należał do lewej strony tego zgromadzenia. Z powodu udziału w postanowieniach parlamentu w Sztutgardzie, oskarżony o zdradę stanu, został wprawdzie uwolniony od odpowiedzialności, jednak w r. 1850 na wniosek dyrekcyi akademii w Tarandzie, otrzymał uwolnienie od obowiązków, w sprawowaniu których już w Sierpniu 1849 r. był zawieszony. Od tego czasu Rossmassler przemieszkiwał w Lipsku, pracując piórem i słowem nad upowszechnieniem wiadomości z nauk przyrodzonych. W tym celu w wielu miastach Niemiec miewał odczyty publiczne, które ogłosił pod tytułem: Popu-Idre Vorlesungen aus dem Gebiete der Natur (2 tomy, Lipsk, 1852); w tymże celu napisał: Der Mensch im Spiegel der Natur (5 tomów; Lipsk, 1850—53). Prócz kilku podręczników, Rossmassler ogłosił następujące dzieła ściśle naukowe: Iconographie der europdischen Land-und Siisswassermollusfren (12 zeszytów, Drezno i Lipsk, 1835—44, z 60 tablicami rycin);' Das Wichtigste wm innern Bau und Leben der Gewdchse (Lipsk, 1843); Beitrdge zur Versteine-rungshunde (Lipsk, 1848); Der Tl ald, deń Freunden und Pflegern des Waldes gesehildert, (Lipsk, 1861). W r. 1853 przedsięwziął podróż do południowo-wschodniej Hiszpanii, a w r. 1854 powziął zamiar założenia szkoły encyklopedyja TOM. XXI r    20