page0338

33^

ńtATON.

parą, czy kobiet czy mężczyzn. Pierwsza forma znajduje swój wyraz normalny w małżeństwie, ale narażona jest na liczne nieporządki, bo jeżeli pochodzenie z androginów ułatwia kojarzenie rodziny, także ją podkopuje przez ciągłe pokusy cudzołóstwa. Drugą formę, którą później przezwano lesbijską, mówca tylko mimochodem wymienia; za to obszernie wychwala trzecią, malując ją barwami sympa-tycznemi ^x).

Dotąd nie zdaje się, żeby mowa ta istotnie różniła się od poprzednich, a nawet więcej od nich razi bezwzględnem pobłażaniem pederastyi. Pierwsze jej wrażenie zwykle jest bardzo niekorzystne a czytelnik powierzchowny nieraz ubolewa, że tyle wyobraźni i kunsztu literackiego wyrzucono na tak brzydką sprawę. Gdy jednak czyta się dalej, staje się rzecz znośniejszą a w końcu imponuje. Mówca bowiem zapytawszy o powód tej nienaturalnej, a nawet w oczach Greków nagannej namiętności, daje odpowiedź głęboką, zawierającą klucz do zrozumienia mitu i wniosków, z niego płynących. »Ludzie ci, którzy spędzają całe życie razem, nie umieliby powiedzieć, czego chcą, jeden od drugiego, bo nie zdaje się, żeby uciechy zmysłowe były przyczyną, dla której tak skwapliwie i radośnie ze sobą przebywają. Widocznie dusze ich pragną czegoś innego, ale nie potrafią tego powiedzieć, lecz zgadują tylko domyślają się« ²). Gdyby wtedy do nich odezwał się Hefestos, że sztuką swoją to sprawi, aby przetopieni w jedną całość, i w tern życiu i w przyszłem stanowili zawsze osobę jedną, żyjącą życiem wspól-nem, dodaje Arystofanes :    »Wiemy, że gdyby to usłyszeli, żaden

z nich nie odmówi ani czego innego ~nie zażąda, lecz pomyśli sobie, iż tylko to usłyszał, czego od dawna pragnął, t. j. złączyc się i zrosnąć z ukochanym i stać się z dwojga jednem. A temu jest ta przyczyna, że niegdyś taką była natura nasza i byliśmy całością. Nazywamy tedy miłością pragnienie i szukanie tei całości; teraz zaś dla przewinienia naszego Bóg nas podzielił jak Arkadyjczyków Lacedemończycy* ³).

*) S y m p. p. 191 d—192 c. ^a) S y m p. p. 192 c.

^B) S y m p. p. 192 e—193 a. Ostatnie słowa s^ alluzyą do zburzenia Mantynei przez Laeedemończyków w r. 385.

http://rcin.org.pl