page0345

WROŃSKIFOO ŻYCIE I PRACii.

335

62.    Valles M. F. Des formes imaginaires en Algebre. Leur interprćta-tion en abstrait et en concret. Paris. Premiere partie, 1867. Deu-xieme partie, 1873.

W części I (str. 131 —132) i II-giej (str. 480—488) tego dzieła znajdujemy uwagi o metodzie rozwiązywania równań podanej przez Wrońskiego w r. 1812, i obronę przeciw zarzutom Gergonne’a. Poglądy autora nie znalazły, o ile wiemy, uznania w świecie matematycznym.

63.    Poncelet. Applications d’Analyse et de Geometrie₎ Paris, 1864.

W torpie Il-im na str. 536, 539, 591 są wzmianki o Wrońskim, cytowane przez nas w Części I-ej, str. 61, 83.

64.    Cayley A. On Wroński’s theorem. Quarterly Journal of mathema-tics. 12, 1873, p. 221—228.

Znakomity matematyk angielski poddaje rozbiorowi wzór podany przez Wrońskiego w „Refutation de la Theorie des fonctions analytiąues de Lagrange¹⁴ (str. 30) i powtórzony przez niego kilkakrotnie w innych pracach. Jest to tak, zwane „zagadnienie powszechne¹' Wrońskiego; daje ono rozwinięcie funkcyi Fx pierwiastka równania

0=fx + x_x f_xx + ^x2 h^x + • • •

W rzoczywistości, powiada Cayley, ogólność wzoru nie przechodzi poza jego szczególny przypadek 0 — fx -f z,/,!, lub O = tpx + lfx. Cayley wyprowadza wzór Wrońskiego z wzoru Lagrange’a, nadaje pierwszemu z nich postać nieco odmienną od podanej pierwotnie przez Wrońskiego i z porównania obu postaci wyprowadza niektóre wnioski.

65.    Bukaty A. Deduction et demonstration de trois lois primordiales de la congruence des nombres, constituant la troisisieme loi de Palgo-rithmie, donnće par H. Wroński, par.... Paris, Amyot, óditeur, Aout 1873. 8-vo, str. 15.

Próba uzasadnienie trzech wzorów „teleologicznych",' podanych przez Wrońskiego w tomie I dzieła : „Róforme du savoir humain“.

66.    Rougemont F. La philosophie de Vhistoire. 2 vol. Paris 1874, T. II. str. 450—453.

Zawiera wiadomość o filozofii Wrońskiego, Porówn. „Wykład mathematyki H. Wrońskiego¹⁴, wydany przez L. Niedźwieckiego, str. 91.

67.    Transon A. Loi des series de Wroński. Sa phoronomie. Nouvelles Annalęs de mathćmatiques 13₂ 1 8 74, pr. 305—318.

W pierwszej części daje wywód wyrażenia współczynników rozwinięcia funk-cyj na szereg postępujący według fakultetów i przypomina zasługi Wrońskiego w tym przedmiocie; w drugiej stwierdza pierwszeństwo Wrońskiego przed Am-pśrem co do pomysłu nauki, zwanej foronomin lub cynematyką.

http://rcin.org.pl