page0357

349

RostowBkie księstwo — Roswitha

Suzdalskiego; lecz po śmierci Andrzeja Boholubskiego (r. 1174) Rostowcy obrali dla siebie niezależnych książąt (wnuków Juryjego) Mścisława i Jaropełka, synów Rościsława, z warunkiem, ażeby pierwszy z nich stale w Rostowie zamieszkał. Syn Dołhorukiego Michał, strąciwszy z tronu współzawodnika swego (Mścisława), panował w Rostowie przez lat dwa (r 1174—1176), zjednawszy miłość swych poddanych. Po śmierci Michała, Rostowcy znowu zaprosili dc siebie Mścisława Rościsławicza, strąconego powtórnie przez Wsze-włoda; ze rządów' tego ostatniego, w r. 1185, miasto przez pożar zniszczone. Z pomiędzy synów Wszewłoda, Konstanty otrzymał księztwo Rostowskie, a Georgi Włodzimierskie. Pokonawszy Georgijego, Konstanty został wielkim księciem Włodzimierskim; ciągle jednak mieszkał w Rostowie; umarł w roku 1219. Z trzech jego synów, Wasilko otrzymał Rostow. W r. 1238 nawała Mongołów zburzyła miasto i^# spustoszyła okolice. Po Wasiiku, krótko bardzo panował syn jego Borys. Za w nuków tegoż, Rostow zależnym już był od Moskwy, lubo jeszcze tytuł lcsięztwa zachował; nareszcie car Iwan IV Groźny wcielił Rostow do posiadłości państwa Moskiewskiego.    J. Sa...

Rostra, w starożytnym Rzymie nazywała się mównica i otaczająca ją przestrzeń na forum, z której miewano publiczne mowy do ludu. Nazwę tę otrzymała z powodu, że do niej przyniesiono szpice (rostra) wojennych okrętów, .które Rzymianie przy zdobyciu.Latium,zabrali Aneyjatom 338 r. przed Chr.

Rostrnchaniec, w języku leśnym, drzewo karłowate, krzywdo rosnące i mające już w części uschłe gałęzie, które jeszcze sterczą na drzewie.

Roswitha, albo ffroswita, urodziła się koło r. 935, wstąpiła do klasztoru benedyktynek w Gandersheim, w Brunświckiem, na północ Getyngi i umarła tamże po roku 968 lub po 1002. W tern opactwie fundacyi familijnej książąt saskich, którem czas niejaki rządziły ksienie domu książęcego lub królewskiego, Roswitha kształciła się w naukach pod przewodnictwem zakonnicy Rykar-dy, tudzież ksieni Gerbergi II, córki Henryka księcia bawarskiego. Smakowała niezmiernie w czytaniu Biblii i klassyków^ i sama pisać zaczęła. Do pierwszych jej prac należały: Historyja X. Panny wierszem, poemat o Wniebowstąpieniu i różne legendy. Spostrzegłszy że wielu katolików' znajduje upodobanie w komedyjauh Terencyjusza i kazi dusze swoje czytaniem pogańskiego pisarza, powzięła zamiar naśladować Tereneyjusza i pisać komedyje, wysławiające try-jumfującą czystość dziewic chrześcijańskich, które opiewała w sześciu utworach łacińskich. Oprócz tego ułożyła na prośbę dziesięcioletniego Ottona II, cesarza, poemat o cesarzu Ottonie I, de Gestis Oddonis 1 imperaturis, stylem prostym i łatwym, a obejmujący w sobie wiele szczegółów o cesarzu, nie znajdujących się gdzieindziej. Ułożyła także poemat ważny dla historyi opactwa w Gandersheim, de Primordiis coenobii Ganderskeimensis, czerpany z autentycznych źródeł. Poezyje Roswity wydają blizką znajomość Wirgiiijusza, Horacyjusza, Terencyjusza i Plauta, tudzież niepospolitą zdolność poetycką i przewyższają wszystko prawie, cokolwiek Wieki Średnie w tym przedmiocie wydały. Dzieła zakonnicy wydał po iaz pierwszy Konrad Celtis roku 1501 w Norymberdze, Schurzfleisch 1704 roku i Pertz w zbiorze Monumentu Germaniae historica tom VI)T^-' Karol Magnin wydał tekst z tłómaczeniem francuzkiem (Paryż, 1845 roku); tłómaczenie na niemi ecki dramatu Abraham wykonał w początkach XVI wieku Adam Werner von Themar, a Bendixen przełożył na niemiecki trzy dramata: Gallicanus, Dulcitius i Kallimach (Altona, 1850). Rękopisma Roswity przechowują się w Monachijum. Dzieła tak nadzwyczajne dla klasztoru za-