page0427

423

nieorganiczne, nieżywe, i nigdzie też dotąd nie znaleziono form organicznych o jakiejś organizacyi nader prymitywnej, mało co zróżnicowanej.

Powtóre, pierwotniaki w okresie paleozoicznym są nader słabo reprezentowane, gdyż Zittel^Ł) przytacza zaledwo niektóre ioraminifery z pnia korzenionogów (Rhizopoda) w okresie sy-lurskim i dewońskim, a Kayser wprost znak zapytania stawia co do ich istnienia w okresie kambryjskim²); natomiast ukazują się one we formacyi węglowej obok wysoko rozwiniętych organizmów, poczem znów ich ślady giną, a przynajmniej są coraz rzadsze, aż dopiero w okresie trzeciorzędnym występują nader licznie obok najwyżej rozwinętych pm świata zwierzęcego. Otóż jeżeli rozwój gatunków miał się odbywać monofi-letycznie i drogą descendencyi wznosić się od form najprostszych do form coraz doskonalszych, to pierwotniaki powinny być bardzo licznie reprezentowane w Cambrium, a nie zjawiać się równocześnie z pniami wysoko rozwiniętymi.

Po trzecie, »z teoryą rozwoju (Darwina) nie dadzą się pogodzić fakta, że głowonogi są wcześniejsze od ślimaków, mięczaki i skorupiaki od korali, pierwsze ssaki (Microlestes anti-quus z końca tryasu) od pierwszych ptaków (Archaeopteryx)_r a ptaki i ssawce od wężów; że już w czasach historycznych wyginęło około 40 gatunków ptaków^T i ssących, nie pozosta wiwszy po sobie żadnych wyższych gatunków. Wreszcie geologowie i paleontologowie wymieniają mnóstwo stałych gatunków. Barrande n. p., który długie lata badał utwór sylurski w Czechach, doszedł ostatecznie do następujących wniosków. Na 350 gatunków tamtejszych trylobitów niema ani jednej postaci, o której możnaby powiedzieć, że uległszy zboczeniu, dała początek jakiej nowej a stałej formie gatunkowej³); 340 gatunków przetrwało bez zmian przez cały okres swego istnienia. Beszta zmieniała się co do rozmiarów ciała, wielkości oczu itp.,

^l) Por. Karl A. Zittelr Handbueh der Palaeontologie. I Abteilung (Protozoa, Coelenterata, Echinodermata und Molluscoidea). Miinchen und Leipzig 1885, str. 110 nastp.

*) Por. Dr Emanuel Kayser: Lehrbuch der Geologie Stuttgart 1902. t. II, str. 6*.

⁸) Podobnie wyraża się K. A. Zittel o foraminiferach: Handbueh der Palaeontologie. I Abteil. j. w., str. 107.

http://rcin.org.pl