page0037

29

Regnier

Regnier (Maturiu), twórca satyry klassyczuej we Francy i, urodź. 1573 r. w Chartres, zdolność swą poetyczną kształcił pod okiem wuja swego, poety Desportes. Użytkując z uposażenia kanonikatu w Chartres i hojnie obdarowany przez kardynała Franciszka de Joyeuse i posła Filipa de Bethune, z którymi podróżował do Rzymu, prowadził życie wesołe mimo duchownej, jaką nosił sukienki. Zniewieściały już w 30 roku życia, zmarł 1613 r. Przydomek le bon Regnier otrzymał już to dla uprzejmości swej, już dla dyskrecyi z jaką unikał wszelkich osobistych pocisków, w napisanych przez siebie satyrach. Satyry te, w liczbie 16, lubo formą przypominają Persiusza i Juwenalisa, są przecież pełne oryginalnych, właściwych jemu tylko samemu poglądów i trafnego dowcipu. Wydania za życia jego dokonane, przepełnione są omyłkami drukarskiemi. Brossette objaśnił dzieła jego krytycznie (Londyn, 1720 i 35), najlepsze zaś wydanie ogłosił Viollet-le-Duc (Paryż, 1822).

Regnier (Franciszek Serafin Desmarets czy Desmarais), ceniony gra mma-tyk, urodzony r. 1632 w Paryżu, uczęszczał r. 1640—17 do szkoły w Nanterre a potem do kollegijum Montaigu, gdzie słuchał filozofii i poetyki. Już wówczas przełożył na francuzkie Ratrackomi/omachiję. W r. 1662 książę Creąui zabrał go z sobą do Rzymu jako sekretarza, gdzie takiej w języku włoskim nabrał biegłości, że akademija delła Crusca, jedną jego pióra odę wzięła za dzieło Pe-trarki i członkiem go swym obrała. Niemniej biegle posiadał język hiszpański. W r. 1668 otrzymawszy przeorat Grand-Mont, wstąpił do stanu duchownego, w r. 1670 został członkiem akademii, a w r. 1684 sekretarzem tejże po śmierci MezeraFa. Jemu to głównie powierzono pierwsze wydanie słynnego Dic-iionaire de I Academie w r. 1694; przyczem usłużył jej w^r sprzeczce z Fu-retierekn, którego akademija z grona swego wyłączyła. On także jest autorem ogłoszonej przez akademiją Grammaire franęaise (2 tomy; Paryż, 1676). Mniejszą położył zasługę około historyi. Jego: Hisloire des demclćs de la France acec la cour de Ronie, aa sajct dc i ajfarce des Corses (Paryż, 1707), czerpana z akt oryginalnych, zbyt sucho jest opowiedzianą. Zmarł r. 1713 w Paryżu. Do lepszych jego prac należą przekłady francuzkie Cycerona (Paryż, 1720—21) i włoski przekład ód Anakreona (Paryż, 1693—4). Zbiór poezyj jego własnych wyszedł pod tytułem: Poesies franęaises, latines, daliom es et espagnoles (Paryż, 1708; nowe wydanie 1716 i 50). Włoskie i hiszpańskie jego poezyje wyżej są cenione niż francuzkie.

Regnier (Klaudyjnsz Ambroży, książę de Massa), minister sprawiedliwości za Napoleona I, urodzony r. 1736 w Blamont w Lotaryngii, uczył się prawa i był adwokatem w Nancy, zkąd jako deputowany wysłany został do zgromadzenia narodowego w Paryżu. Po nieszczęśliwej próbie ucieczki króla, posłano go dla utrzymania spokojności w departamencie Renu i Wogezów. Po rozwiązaniu zgromadzenia konstytuanty, usunął sic na wieś i dopiero w r. 1795 wstąpił do rady starców; popierał wielce rewolucyję 18 Brumaira i został członkiem nowej rady ustawowej. Bonaparte mianował go w r. 1802 ministrem sprawiedliwości i policyi (grand-juge). Po zamachu CadoudaPa, musiał jednak tekę swą oddać Foueheknu. Po wstąpieniu na tron, Napoleon mianował go księciem Massa, a w r. 1812 prezesem ciała prawodawczego. Mimo że był wiernym jego sługą, nie umiał jednak Regnier podtrzymać tronu i runął razem z Napooleonem. Zmarł w Lipcu 1814 r. — Regnier (Sylwester, hrabia Gro-nau i książę Massa), syn poprzedzającego, otrzymał od Bourbonów godność parownicą za to, że odmówił cesarzowi służby w czasie Stu dni. Wnuk tego ostatniego, jest dzisiejszym księciem de Massa.